Æskan - 01.10.1970, Blaðsíða 27

„Já, ég fór l>ar um eitt sinn ineð öðrum í fyrravetur, eins og
l>ú kannski manst. Og svo Iield ég, að l>að séu slóðir mikið af
leiðinni. — En l>ú mátt ekki minnast á l>etta við mömmu, þvi að
l>á gæti Iiún orðið hrædd."
„Nei, ]>ú mátt treysta því.“
Óli gekk aftur inn. Hann var kvíðafullur yfir þvi, að bróðir
hans skj’ldi ætla að fara einn um hina endalausu skóga. Bara
að hann liefði fengið að fara með honum! En það var alls ekkert
vit, að þeir færu báðir, eins og á stóð.
Þór var brátt tilbúinn. Mamma skýrði fyrir honum, eins ná-
kvæmlega og bún gat, livað hann ætti að segja lækninum. Og
svo bað hún guð að varðveita hann, svo að hann kæmi heill
lieim aftur annað kvöld.
Hann setti litinn malpoka á öxl sér og gekk til dyra.
„Ég vona, að þér liði vel, mamma, — og einnig ykkur hinum,“
sagði hann lágt.
ÓIi hafði tekið til skíðin lians, og nú fylgdi hann honum á leið.
Þeir tóku á sig nokkurn krók, áður en þeir liéldu upi> til bæðar-
innar. Það var bezt, að Sigga sæi ekki, að Þór ætlaði að halda
beint til skógarins.
ÓIi gekk á undan og tróð slóðina, á meðan hann fylgdi honum.
Báðir voru hljóðir. En það var eins og hann gæti ekki skilið við
bróður sinn. Að lokum vék liann þó til hliðar og horfði á Þór
mcð tárvotum augum.
„Hugsaöu nú vel um mömmu, Óli minn, — þá ertu vænn
drengur."
„Já, það skal ég vissulega gera. Og velkominn aftur," svaraði
hann með grátbreim í röddinni. Hann stóð kyrr, þangað til Þór
hvarf langt inn á milli snæviþaktra grenitrjánna.
Þegar hann kom heim al'tur, fór hann að liamast við heimilis-
störfin. Hann sagaði við í eldinn og hjálpaði Siggu við fjósverk-
in. Og tímum saman sat liann hjá rúmi mömmu og liorfði á hana.
Strax og dimma tók horfði Óli oft lengi upp til sliógarins i
von um að sjá Þór koma. En auðvitað var þetta bara barnaskap-
ur. Hann var sjálfsagt ekki einu sinni kominn til læknisins enn
þá. En þrátt fyrir það gat Óli alls ekki stillt sig um að horfa.
Bara að Þór rataði nú réttu leiðina! Það var oft svo skrítið
inni í skóginum stóra, — allt svo likt hvað öðru, ekki sízt þegar
diinmt var orðið. Og svo voru brött hengiflug i fjallshlíðunum.
Og dimin og djúp vötn, sein aldrei frusu örugglega, voru þar, —
og kaldavermsl, sem alltaf voru opin. Og úlfar og birnir liöfðu
verið þar áður fyrr. Hver veit, nema slík villidýr gætu leynzt
þar enn? — Óli varð sifellt órólegri, þvi lengur sem hann liugs-
aði um allt þetta. Hann hresstist, þegar liann fór að vinna, því
að þá hugsaði liann ekki eins niikið um liætturnar i skóginum,
og þá leið timinn líka fljótar.
— — — Þór gekk svo hratt upp og niður ásana, að svitinn
rann af andliti hans. Hann horfði vel í kringum sig, svo að
liann færi ekki af réttri lcið. Stundum gat hann stuðzt við veg,
spotta og spotta, en oftast varð liann að ösla i lausum snjónum,
án þess að styðjast við nokkuð, sem visaði veginn.
Honum varð lirátt Ijóst, að.hann tefldi nijög á tvær liættur.
Hann gæli farið villur vegar og neyðzt til að liggja úti i skógin-
um. Um beina lífshættu fyrir liann gat varla verið að ræða. Hann
hlaut að geta fundið einhvern ökustig eða árfarveg og fylgt hon-
um til byggða. En hann varð að komast rétta veginn og finna
lækninn, því að annars fengi mamma enga hjálp. Og liún, sem
var svo fjarslta veik, — svo liættulega veik. Ef til vill var liún í
mikilli lífsliættu. — Hann flýtti sér af fremsta megni.
Er rökkva tók, kom hann niður á vcg, sem lá meðfram lilíð
nokkurri, og eftir lioniim liélt hann niður eftir. Hann fór svo
liratt, að tárin runnu úr auguni hans. Honum fannst það fjarska
gaman. Innan skamms koni hann að á nokkurri, og þar áttaði
hann sig á þvi, hvár liann var staddur. Ilann var næstum kom-
inn lil læknisbústaðarins, — var aðeins ofurlítið sunnar. Guði
sé lof! Bara að læknirinn væri nú lieima!
Sagt er nú, að hjónaband kvikmyndaleikkonunnar Audrey
Hepburn og dr. Dotti, sem staðið hefur frá 18. janúar
1969, sé að fara út um þúfur. Heimili þeirra hefur verið í
Róm, en nú hefur leikkonan yfirgefið það og haldið til
Sviss. Fréttir herma, að hún hafi óskað eftir því við um-
boðsmann sinn í Hollywood, að hann sæi henni fyrir nýju
hiutverki í kvikmynd. Myndin sýnir, er Audrey kom frá
hjónavígslunni 18. janúar 1969.
Jú, liann var hcima, og Þór fór inn og skýrði frá erindi sínu.
En læknirinn var ekkert lirifinn af þvi, að það skyldi aðeins
vera litill drengur, sem kom nieð skilaboð frá sjúklingnum.
„Hve gamall ertu?“ spurði læknirinn.
„Bráðum fjórtán áxa.“
„Og það liefur þótt fullnægjandi að senda þig til mín, karlinn!
Hvers vegna sendu þeir ekki fullorðinn mann?“
„Það var enginn fullorðinn inaður til.“
„Enginn fulloröinn maður? Hvaðan ertu þá, drengur minn?“
„Frá Fögrulilíð, — í Höfðabrekkubyggðinni."
„Svona langt í burtu! Hvernig komstu þá hingað?"
„Eg kom gangandi — á skiðum, — beina leið.“
Þá leit læknirinn til Þórs. Og þegar hann hafði liorft i augu
lians stundarkorn, settist hann við skrifborðið og fór að spyrja
eftir veikinduin móður hans. Hann var alvarlegur og spurning-
arnar stuttar, eins og hann væri að tala við fullorðinn mann.
Og hann fékk fljót og greið svör við öllu, sem Þór vissi um. En
nokkrum spurningum gat drenguriim ekki svarað.
Þegar liann var i þanii véginn að fara, sagði lækniriiin:
499