Æskan - 01.01.1971, Blaðsíða 22

Fimmbura afmæli
Fimmburarnir hér á myndinni eru fæddir á Nýja Sjálandi.
Þetta eru fjórar stúlkur og einn drengur, og þau heita
Selina, Deborah, Lisa, Shirlene og Samuel. Nýlega áttu
þau fjögurra ára afmæli, og þá fengu þau auðvitað margt
að gera sér til gamans. Mest þótti þeim þó gaman um
morguninn, en þá lofaði mamma þeirra þeim, að þau mættu
baka sína afmæliskökuna hvert. Þau fengu hvert sína
skál, og allt var mælt og vegið, sem í kökurnar átti að fara.
Þau byrjuðu því glöð og gáskafull að hræra í skálum sín-
um, en eins og sjá má á annarri myndinni lenti nú efnið
að síðustu á gólfinu en ekki í bökunarofninum! Við þetta
undu þau ánægð allan morguninn og þótti voða gaman —
sérstaklega þegar þau komust að því, að mamma hafði bak-
að daginn áður stóra afmælistertu — ef illa færi með
baksturinn hjá þeim.
Sitthvað fleira spjöllum við um. Þegar þessum þætti er út-
varpað, er hvítasunnudagur, og um leið og Andrés kveður hlust-
endur, spyr ég hann, hvort hann vilji ekki fara með einhverja
bæn. Hann verður alvarlegur á svip og semur bænina sjálfur á
stundinni:
„Góði Guð, þú, sem ert á himni. Viltu passa landið okkar,
og okkur öll.“ Þetta er falleg bæn, og nú á þessu nýbyrjaða ári
endurtek ég hana. . .
Já, það er margt, sem rifjast upp, þegar við lítum yfir 1970.
Mörg börn komu fram í barnatímunum í Útvarpinu. Sú ábyrgðar-
tilfinning, sem því fylgir, þroskar börnin. Þau stóðu sig öli vel,
og ég þakka þeim öllum hjartanlega.
En vitið þið, hvað ýmis ,,stórblöð“ og tímarit úti í heimi
gera? Þau kjósa „Mann ársins'1. Nú hef ég valið „Æskumann
ársins 1970"! Og það er hann Andrés Magnússon.
Um áramót velta flestir því fyrir sér, hvað hið nýbyrjaða ár beri
í skauti sér. Séu það einhverjar raunir, er gott að vita, að Guð
er konungur alls heimsins, eins og hann Andrés litli sagði.
— Hvert snúa menn sér? — Já, hvert leita þeir, ef eitthvað
er að?
Eitthvað þessu líkt spurði hinn ágæti æskulýðsfulltrúi þjóð-
kirkjunnar, séra Bernharður Guðmundsson, í sjónvarpsþætti um
trúmái. Þvi er fljótsvarað.
En bágt eiga þeir, sem engan Guð hafa til að flýja til.
Mér finnst það skylda allra foreldra — og barnakennara —
að innræta þessum ungu, opnu sálum guðstrú. Gefa þeim sinn
Guð, er þau geta leitað til og beðið — og jafnvel þakkað öðru
hverju. Einnig finnst mér, að smáótti saki ekki. Sú vitneskja, að
Guð fylgist með öllu, sé alls staðar og sjái allt, getur komið f
veg fyrir, að barnið geri rangt, og hjálpað því til að bera sigur
úr býtum, þegar erfiðleika ber að höndum, hjálpað því til að
standast freistingar. En sé Guð úr sögunni, er auðvitað alit leyfi-
legt. — En hvernig fer þá?
Þegar börnin hafa náð fullum þroska, ráða þau svo sjálf hvort
þau kasta sínum Guði. En þá kemur aftur spurningin: — Hvert
munu þau snúa sér? Ég læt fréttaritarann Anthony Grey svara
þvf. ( tvö ár var hann hafður f einangrunarklefa í Kína, og í bók
sinni, „Fangi í Peking", segir hann m. a.: „Veikleiki og van-
máttur hins einmana einstaklings er orðinn mér Ijósari en nokkru
sinni fyrr, og ég sný mér oftar til Guðs en áður. Ég bið tvisvar
á dag um frelsun úr þessu." Hann lét ekki bugast. Við getum
velt fyrir okkur hvers vegna.
Hvort heldur við eigum Guð í alheimsgeimi eða Guð f sjálfum
okkur til að biðja og leita til, þá er það víst, að Guð hjálpar
þeim, sem á hann kalla og veitir þeim gleði, öryggi, og umfram
allt gefur hann þeim von.
Og vonin er áreiðanlega ein dýrmætasta gjöf Guðs til manna.
Ég þakka ykkur svo öllum innilega fyrir liðna árið, og kveð
ykkur að sinni með ósk um
GLEÐILEGT ÁR!
INGIBJÖRG.
Takiö eftir!
í síðasta blaði, Jólablaðinu, hefur líklega einhver svartálfur í
ætt við prentvillupúkann verið á ferli, enda alls konar vættir á
sveimi á þeim árstíma! Einhvern veginn tókst honum að brengla
blaðsiðum í laginu „JÓLAKÖTTURINN" þannig, að upphaf lags-
ins hefur lent á siðari blaðsíðunni.
Vinsamlegast athugið því, að bls. 597 á að vera vinstra megin
og er upphaf lagsins, en bls. 596 á að vera hægra megin og er
endir lagsins.
En þar sem svo margir safna ÆSKUNNI og geyma hana, biðj-
um við ykkur að breyta þessu og merkja yfir lagið hægra megin
— 1 og vinstra megin — 2 —. Þá átta sig áreiðanlega allir á
laginu.
22