Æskan - 01.01.1971, Blaðsíða 34

„Ég veit það ekki. En hvað hefur þú hugsað þér?“
Þór klóraði sér i hnakkanum. „Satt bezt að segja veit ég það
ekki. Kannski við ættum að skjótast um stund fram í heiði?“
„Ég var einmitt að hugsa um það sama. Færið er alveg ágætt,
skal ég segja þér.“
„Já, það vona ég! En finnst þér ekki, að við ættum þá að taka
rjúpnasnörurnar með okkur?“
„Það kostar ekkert að reyna.“
Stuttu síðar sátu þeir við borðið, með bast fyrir framan sig,
og linýttu rjúpnasnörur, þótt liðið væri langt á kvöld. Telpurnar
hjálpuðu til eftir beztu getu.
Strax og birta tók morguninn eftir lögðu þeir af stað fram
til fjalla. Og þar baukuðu þeir allan daginn við að leggja
rjúpnasnörur.
-------- í víðikjarri undir hlíð nokkurri höfðu fáeinar rjúpur
valið sér dvalarstað. Hér höfðu þær næga fæðu, hér voru þær í
góðu skjóli fyrir veðri og vindum, og hér leyndust þær vel fyrir
ránfuglum. Og rjúpnapabbi hló og rjúpnamamma kurraði, og
ungarnir þeirra léku sér kringum runnana, meðan dagur var á
lofti. Á næturnar skriðu þau inn i snjóbyrgið og lögðust þar
öll lilið við lilið. Þar áttu þau fjarska mjúkan hvílustað. Og
svo stungu þau höfðinu undir væng og iétu sig dreyma um
grænar hlíðar og gómsæt bláber. En þegar þau vöknuðu, var
allt fjallið sveipað gullrauðum bjarma morgunsólarinnar. Og þá
var þeim kalt, svo að kuldinn beit fætur þeirra, og þau sveið í
munninn, þegar þau ætluðu að fá sér matarbita. Svo hlupu þau
út, veifuðu vængjunum og dönsuðu svo ákaft, að tárin runnu úr
augunum og snjórinn þyriaðist allt í kringum þau.
Dag nokkurn sáu þau tvo dökka depla koma á fleygiferð niður
fjallshlíðina. Ungarnir höfðu ekki séð neitt því líkt fyrr, svo að
þeir voru forvitnir og góndu á þá. En samt sem áður skulfu þeir
af liræðslu. „Varið ykkur! Varið ykkur, börn! Þetta eru óvinir,“
kurraði rjúpnamamma. — „Ræningjar!“ ropaði rjúpnapabbi.
Hann þandi út vængina og flaug nokkru fjær. En deplarnir
svörtu komu nær og urðu stærri og stærri. Á fótunum höfðu þeir
fjarska langar klær, sem runnu ofan á snjónum. Og það þaut
og söng svo einkennilega í víðikjarrinu, og söngurinn óx eftir
því sem þeir komu nær.
Þegar þessi tröll komu svo nærri, að rjúpunum var að verða
hætta búin, námu þau staðar og tóku að tala saman: „Hér hefur
verið rjúpnahópur. Hér skulum við leggja snörur." Og svo hófu
þeir harla einkennilegt verk. Þeir mokuðu saman snjó í langan
haug, með þessum ljótu klóm sinum, og slógu svo í runnana,
svo að snjórinn rauk og stofnarnir urðu berir. Síðan brutu þeir
af gildar greinar og stungu þeim niður í snjóinn í langri röð,
hvað svo sem það átti að þýða! Og nú kraup annar þeirra á kné
og fór að fást við einhvern mjóan, svartan þráð. Hann batt
hann fastan i gilda grein, sem var i miðri röðinni. Siðan gengu
þeir iítið eitt fjær og hófu sams konar starf þar.
Rjúpurnar gláptu á þessi furðulegu fyrirbæri, þangað til tárin
runnu úr augum þeirra. En rjúpnamamma hvíslaði: „Farið ekki
þangað. Það er hættulegt. Systir mín festist í einhverju sliku
gaidratæki i fyrra, og þar var lmn, þangað til hún dó.“ Og ng-
arnir festu þetta vel í minni og komu ekki þarna nærri ailan
þennan dag, og einnig þann næsta. En allur þessi girnilegi matur
þarna út frá var ginnandi, og þeir þokuðu sér nær og nær. Það
gat þó ekki verið hættulegt að skoða litið eitt þetta skrítna fyrir-
bæri! Og svo var það dag einn, að allur ungahópurinn hljóp
þangað og fór að borða. Og þeir dönsuðu, hlógu og hrópuðu:
„Hæ og hó! Engin hætta. Aðeins matur! Ágætur matur! Namm,
namm! Og við, sem trúðum því, sem pabbi gamli og mamma
sögðu! Þau sögðu, að þetta væru einhver galdratæki! Ha, ha, ha!“
Þá gerðist það eitt sinn, að einn unginn vék sér ofurlítið til
hliðar og festi þá annan fótinn. En livað þetta var skrítið!
Hvernig sem hann kippti í og reyndi að losa sig, var það árang-
urslaust. Og þegar liann fór að berjast um með vængjunum, flugu
þau öll sina leið. En liann sat einn eftir. Hann togaði svo fast
í, að honum fannst fóturinn vera að slitna af sér. Og þá fór
eitthvað rautt að renna í snjóinn. Þá varð hann svo hræddur,
að hann skalf og nötraði eins og biað í vindi.
Þegar kvölda tók, hjúfraði hann um sig í snjónum, og um
morguninn var hann svo stirður, að hann gat tæpast hreyft sig.
Engu að síður brauzt bann um og reyndi að losa sig, eftir því
sem síðustu kraftar lians leyfðu. Hann sá eldglæringar, og líðan
hans var átakanleg.
Er leið á dag, kom annar gaidramaðurinn með löngu klærnar
aftur. Þegar hann sá rjúpuna, hljóp hann til hennar, og hann
hló, þegar hann henti sér yfir hana. Hún fann, að tvær sterkar
tengur gripu um háls hennar og þrýstu svo fast að. honum, að
hún fann hræðilega til og var að þvi komin að kafna. Og hún
barðist um i æðisgenginni örvæntingu.
En Óli beit saman tönnum og þrýsti fastar og fastar. Og bros-
ið hvarf af vörum hans. Hann liorfði i hræddu, starandi augun
rjúpunnar og fann, hvernig líkaminn litli kipptist til og skalf,
þangað til hann tók að skjálfa sjálfur. En hann kreisti samt enn
fastar um háls hennar, þangað til yfir lauk.
Þá slaknaði loks á vængjunum, og kroppurinn litli varð kyrr
og stirður. Óli lagði rjúpuna frá sér, liorfði á hana og strauk
mjúklega yfir blóðugt brjóstið. Og svo fór hann að gráta. Hann
gat ekki varizt því að hugsa til mömmu, þar sem hún lá, köld
og hvít á likbörunum. Og nú var hann hér, aleinn, langt uppi i
heiði, og þá gat hann ekki stöðvað tárastrauminn. Og seinna
um daginn var hann hreint og beint liræddur við hverja snöru,
sem liann kom að. Hann var svo hræddur um, að það mundu
vera rjúpur í þeim.
Þegar leið að kvöldi, kom hann heim í Fögrulilíð og fleygði
pokanum sinum frá sér. Þór hafði líka verið á rjúpnaveiðum,
en var nú kominn heim. Fjórar eða fimm rjúpur héngu á nagla
uppi undir þaki. Þór tók pokann, hvolfdi úr honum og sagði
hlæjandi við Óla:
„Þú kemur þá ekki alveg slyppur, karlinn!“
„Ég fékk sex. Ein þeirra hafði aðeins fest annan fótinn og var
lifandi.“
„Já, einmitt það.“
„Það er svo leiðinlegt, þegar þær eru lifandi, Þór.“
„Já, víst er svo.“
„Þær eru svo lífseigar! Ef ég rekst á þær fleiri lifandi, er
mér skapi næst að skera þær úr og láta þær fljúga sína leið.
Eða hvað finnst þér?“
„Bara að þær kveljist ekki hvort sem er?“
„Heldurðu, að þær kveljist lengi í snörunum?"
„Þær deyja víst fljótt, — venjulega."
Þeir sátu lengi liijóðir og hugsandi. Að lokum sagði Óli hægt:
„Mér leiðist mjög að þurfa að sinna þessum rjúpnaveiðum. Mér
finnst það svo ljótt, — þetta eru svo fallegir fuglar.“ Hann
horfði feimnislega til bróður sins. Hann var hræddur um, að
Þór mundi hlæja og kalla hann hugleysingja.
En Þór deplaði augunum og leit undan. „Við verðum að verg
liarðir, Óli. Það er ekki um neitt annað að ræða, ef við eigum
að geta komizt af, -— eins og nú er ástatt."
Þeir horfðu ekki lengur með gleði á rjúpurnar sinar, — átu
aðeins hljóðir og liugsandi.
34