Æskan - 01.10.1974, Síða 20

Læknirinn var staddur í læknastofu sinni. Hann
var hávaxinn, dökkhærður og myndarlegur maður.
Góðvildin skein út úr svip hans.
Hanp stóð við borðið og raðaði þar einhverjum
skjölum, þegar drepið var á dyr. Hann gekk rösklega
fram að dyrunum og opnaði þær. Úti fyrir stóð kona
með lítinn dreng við hönd sér. Hann bauð þeim inn
f stofuna. Auðséð var, að þau voru kunnug.
„Hvað get ég gert fyrir þig, Anna?“
„Tekið tönn úr drengnum mínum. Hann hefur ekki
viðþol fyrir tannpinu og tönnin er öll sundurbrunnin.
Svo er ég hérna með bókina, sem þú lánaðir mér
um daginn. Ég hef haft mikla ánægju af henni. Mörg
kvæðin eru svo falleg.“
„Það gleður mig, ef hún hefur orðið þér til ánægju.“
Læknirinn tók við bókinni og lagði hana á borðið.
Utan á henni stóð með skrautletri nafnið Kvistir.
Svo tók hann tréspaða, leit upp I drenginn og sagði:
„Það er víst ekki um neitt annað að ræða en taka
þessa tönn.“
Þá deyfði hann drenginn og tók tönnina. Drengur-
inn kveinkaði sér ekki. Þá greiddi konan læknis-
hjálpina, kvaddi lækninn og gekk svo til dyra.
En um leið og þau hurfu út úr dyrunum, kom skyndi-
lega upp I huga læknisins gömul minning. Kona og
lltill drengur. Hann settist á stólinn við borðið, og
samtímis sá hann fyrir sér sýn, sem hann hafði ekki
rifjað upp I mörg ár.
Hann Siggi litli frá Læk sat einn I brekkunni fyrir
ofan bæinn. Það var dálítil laut I brekkunni, þar sem
hann var, svo að hann sást ekki heiman frá bænum.
En allt I kringum hann voru litfögur blóm, sem sólin
skein á. Stórar flugur flögruðu milli blómanna og
skammt frá honum skreið stór, svartur snigill.
Siggi sá hvorki sólina né blómin I kringum sig. Hann
grét. Augu hans voru full af tárum og herðarnar titr-
uðu af ekka. Þó var hann orðinn ellefu ára gamall-
Hvers vegna grét Siggi? Hann grét af því, að hann
hafði þurft að fara frá móður sinni til vandalausra.
Aðeins yngstu börnin fékk hún að hafa hjá sér. Hann
var kominn hér I ókunna sveit. Bernskuheimilið að
Læk var langt I burtu, og nú var komið þangað
ókunnugt fólk.
Aldrei mundi hann framar geta hjúfrað sig að
mömmu sinni eða leikið sér við systkini sln. Aldrei
mundi pabbi hanís framar kenna honum skemmtilegar
vísur og syngja þær með honum.
Hvers vegna gátu þau ekki verið áfram á Læk?
Hann vissi það ekki fullkomlega, en hafði þó grun
um það.
Þegar hann var lítill, fannst honum pabbi sinn
stundum vera ósköp skrítinn, einkum þegar hann kom
heim úr ferðalögum. Mamma hans sagði þá, að hann
væri lasinn. En þegar hann stækkaði, vissi hann hvað
gekk að pabba hans. Hann var drukkinn. Svo ágerð-
ist þetta, og búskapurinn gekk víst ekki vel.
Svo kom uppboðið, þegar öll búslóðin og allar
skepnurnar voru seldar. Ósköp var það dapurlegur
dagur. Honum þótti svo vænt um hestana og kindurn-
ar. Og þá heyrði hann bónda af næsta bæ segja;
„Svona-er þá illa komið fyrir Jóhannesi vegna
drykkjuskapar, og nú er hann komirm á sveitina."
Á sveitina! Það var mikil niðurlæging. Hann hafði
grun um hvað það var. Þá var börnunum komið fyrif
hjá ókunnugu fólki.
Nú hafði hann verið hér I nokkrar vikur. Honurn
leiddist, þó var enginn vondur við hann. En hann
átti aðeins einn vin á bænum. Það var Krummi. Stóri
Æskaf vertu sjálfri þér trú
Hafnaðu bæði áfengi ogtóbaki
18