Æskan - 01.10.1974, Qupperneq 53

Hildur kemur aS rúmi sauðamanns með gandreiðarbeisli.
Hildur ríður gandreið á sauðamanni.
Bóndi lét það þá eftir honum, með þvi hinn sótti fast á,
að hann réði hann til sin fyrir sauðamann.
Eftir þetta líða tímar fram, svo að hvorum hugnar vei
við annan, bónda og sauðamanni, og eru allir vel til hans,
þvi að hann var háttprýðismaður, ódeigur og ötull til hvers
sem reyna skyldi.
Nú ber ekki tii tíðinda fram að jólum. Fer þá sem vant
er, að bóndi fer með heimamönnum sínum til klrkju á að-
fangadagskvöldið, nema bústýra hans var ein eftlr heima
°9 sauðamaður yfir fénu. Fer svo bóndi og skilur þau
effir sitt í hvoru lagi. Liður nú fram á kvöldið, til þess að
sauðamaður kemur heim eftir venju. Borðar hann þá mat
sinn og gengur að því búnu til náða og leggst út af. Kem-
ur honum nú í hug, áð varlegra mundi sér vera að vaka
en sofna, hvað sem I kynni að skerast, en var samt alls
óhræddur, og liggur hann því vakandi. Þegar langt er
liðið á nótt, heyrir hann að kirkjufólkið kemur heim, tekur
Það sér bita og fer síðan að sofa. Ekki verður hann neins
vísari, en það finnur hann, þegar hann ætlar að sofna, að
máttinn er að draga úr honum, sem von var, daglúnum
aianni. Þykist hann nú illa beygður, ef svefninn skyldi sigra
hann, og neytir því allrar orku til að hressa af sér. Liður
nu eftir það lítil stund áður en hann heyrir, að komið er að
fúmi hans og þykist hann skynja, að þar er Hildur þústýra
ó ferð. Læst hann þá sofa sem fastast og finnur að hún er
að hnoða einhverju upp i hann. Skilur hann þá, að þetta
aiuni vera gandreiðarbeisli, og lofar henni að koma þvi
við sig. Þegar hún er búin að beisla hann, teymir hún
hann út, sem henni er hægast, fer á bak honum og riður
sllkt sem af tekur þangað til hún kemur þar að, sem honum
virtist vera gryfja nokkur eða jarðfall. Þar fer hún af baki
við stein einn og tekur ofan taumana. Að því búnu hverfur
hún ofan i jarðfallið. Sauðamanni þóttl illt og ófróðlegt að
missa svo af Hildi, að hann vissi ekki hvað af hennl yrði.
En Það fann hann, að ekki mátti hann langt komast með
beislinu, svo fylgdi þvi mikil forneskja.
Hann tekur þvl það til þragðs, að hann nýr höfuð sltt við
sfein þann, er fyrr er getið, þangað til hann kemur fram
af sér beislinu, og lætur það eftir verða. Siðan steypir
hann sér ofan I jarðfallið, þar sem Hildur hafði á undan
farið. Finnst honum, að hann hafi ekkl farið lengi eftlr jarð-
fallinu, áður en hann sér hvar Hildur fer. Er hún þá komln
á fagra velli og slétta og ber haná fljótt yfir. Af þessu öllu
saman þykist hann nú skilja, að ekki sé einleikið með
Hildi og að hún muni hafa fleiri brögð i stakki en á var
að sjá í mannheimum eða ofan jarðar. Það þykist hann
og vita, að hún muni þegar sjá sig, ef hann gangi niður
vellina á eftir henni. Tekur hann þá hulinhjálmssteln, er
hann bar á sér, og heldur honum i vinstri lófa. Síðan tekur
hann á rás á eftir henni, og fer hann sem hann má harðast.
Þegar hann sækir lengra fram á völluna, sér hann höil
mikla og skrautlega, og heldur Hildur þangað sem leið
liggur. Þá sér hann og, að múgur manns kemur frá höil-
inni og fer út á móti henni. Á meðal þeirra er einn maður,
er fremstur fer. Hann var tígulegast búinn og þykir sauða-
manni sem hann heilsi konu sinni, er Hildur kemur, og
bjóði hana velkomna. En hinir, sem með hinum tlgna mannl
voru, fögnuðu henni sem drottningu sinni. Með tignar-
manninum voru tvö börn stálpuð, er fóru með honum i
móti Hildi, og fögnuðu þau þar móður sinni fegins hugar.
Þegar lýður þessi hafði heilsað drottnlngu, fylgdu allir
henni og konungi til hallarinnar og eru hennl þar veittar
hinar virðulegustu viðtökur. Þar með er hún færð i kon-
unglegan skrúða og dregið gull á hönd henni.
Sauðamaður fylgdi múgnum til hallarinnar, en var þó
ætið þar, sem hann var minnst fyrir umgangl, en gat þó
séð allt, sem gerðist I höllinni. I höllinni sá hann svo mik-
inn og dýrlegan umbúnað, að aldrei hafði hann slikan
fyrr augum litið. Var þar sett borð og matur á borinn, og
undrar hann mjög öll sú viðhöfn.
Eftir nokkra stund sér hann Hildi koma i höllina og var
hún þá skrýdd skrúða þeim, sem fyrr er nefndur. Er þá
skipað mönnum i sæti, og sest Hildur drottning ( hásætl
hjá konungi og hirðin öll til beggja hliða, og matast menn
nú um hríð. Síðan voru borð upp tekin, og gengu þá hlrð-
menn og hirðmeyjar tii dansleika, þeir sem það vlldu, en
aðrir völdu sér aðra skemmtun, er þvi hugnaði betur. En
konungur og drottning tóku tal með sér, og virtlst 6auða-
manni samtal þeirra bæði blitt og angurblandið.