Æskan - 01.11.1979, Síða 17

Jól í Andabæ
A
»»mma Ond safnaði fyrir fátækrahjálpina í Andabæ, en
rétt fyrir jól sat hún og taldi aurana. — ,,Það er sama,
hvað ég tel þetta oft," sagði hún. „Þetta eru ekki nema
88 krónur og 44 aurar."
Timi og Búmmi sátu á borðinu fyrir framan hana. ,,88
krónur og 44 aurar eru peningar," sagði Búmmi.
,,Ekki fyrir jólaveislu handa öllum í Andabæ," sagði
Amma Önd. ,,Á morgun klukkan tólf á ég að vera búin að
kaupa allt, og ég hef ekki hugmynd um, hvernig ég á að
fá gjafir handa öllum.“
„Biddu Jóakim von And um aura, amrna," sagði
Timmi. ,,Hann á fullt!"
,.Rétt er það,“ sagði Amma Önd, ,,eri hann vill aldrei
gefa neitt og . . .“
Jóakim von And hafði ákveðið að láta jólaskapannarra
ekkert á sig fá. Honum fannst þetta jólamas hreinasta
vitleysa. Hann lokaði sig inni á skrifstofunni og læsti allt
niðri í skúffunum.
Skyndilega varð Jóakim von And litið yfir í hornið.
Hvað var þetta? Mús, sem skreið út úr holu á þilinu, leit
hrifin umhverfis sig og hjálpaði annarri mús út. Þetta
voru mýsnarTimmi og Búmmi.
,,Gott kvöld, hr. von And,“ sagði Timmi og deplaði
auganu til aumingja Jóakims frænda. ,,Ég verð að segja,
að þessir veggir eru úr voða hörðu tré!“
,,Hvað eruð þið að gera!“ öskraði Jóakim reiðilega.
• .Hvernig korrurst þið eiginlega inn?“
Timmi og Búmmi stukku upp á skrifborð Jóakims
frænda. ,,Við komum til að segja þér, að það eru jól á
morgun!" sagði Bimmi.
,,Jól!“ fussaði Jóakim von And. ,,Eins og ég viti það
skki? En nú skulu vera haldin ódýrustu jól í mínu minni!
Ég gef ekki krónu!"
..Heldurðu það?“ spurði Timmi. ,,Við verðum öll að
hjálpast að, svo að fátæklingarnir geti haldið jólin hátíð-
le9- Þú getur fengið að gefa í hjálparsjóð Ömmu Andar."
,,Ha! Ha!" hló Jóakim og tætti í körfurnar með pen-
ingunum. „Enginn fær rauðan eyri frá mér. Út með
ykkur!"
,,Þú spurðir, hvernig við hefðum komist inn,“ sagði
Timmi. ,,Það er gnótt af músarholum — ef mýsnar kunna
að naga eins og við Búmmi!"
,,Já, við erfðum sterkar tennur," sagði Búmmi.
,,Hvað kemur það mér við?“ fussaði Jóakim von And.
„Býsna mikið," sagði Timmi. „Við kölluðum saman
ættarþing 814 músa, sem allar sitja og bíða eftir merki.
Um leið og þær fá það fara þær að narta og naga í
peningageymslunum."
„Mínum?" sagði Jóakim von And.
„Já,“ svaraði Timmi, „mýs geta nagað sundur allt, sem
ekki er úr stáli eða járni — þær geta auðveldlega étið allt
innanhúss, þegar þangað er komið. Mér er sagt, að
peningar séu góðir á bragðið."
„Peningarnir mínir — elsku peningarnir mínir! Ykkur
er þó ekki alvara!" kjökraði Jóakim von And.
Tim leit hugsandi á klærnar áður en hann svaraói:
„Ja, við höldum aftur af fjölskyldunni, ef þú gefur
Ömmu Önd fullan poka af peningum," sagði hann. „Þú
verður að flýta þér, því að við erum lengi að láta 814
ættingja vita."
Jóakim von And var önnum kafinn við að troða seðlum
í poka. „Eftir hverju bíðið þið?" spurði hann. „Niður með
alla þessa 814! Ég er á leiðinni til ömmu Andar."
Aldrei höfðu jólin í Andabæ verið glæsilegri. Á hverju
götuhorni varskreytt jólatré og verslun, sem hver og einn
gat gengið inn í og fengið körfu með jólamat. Hljómsveit
lék gömlu jólasálmana og á hverju kvöldi var bærinn
uppljómaður.
Jóakim von And stundi, þegar hann sá, hvernig pen-
ingarnir hans voru notaðir, en samt gladdist hann í hvert
skipti, sem menn komu til hans og sögðu: „Gleðileg jól,
von And. Þakka jólaboðið!" Loks dansaði hann sjálfur
umhverfis jólatréð og söng hæst allra.

15