Valsblaðið - 01.05.1986, Qupperneq 50

vera famir að kíkja á stelpur og skóla-
félagamir, stunda þeirekki diskótekin?
Nei, þeir eru sammála um a3 þeir fari
nú ekki mikið á mis við þa3. Iþróttirnar
eiga hug þeirra allan og auðvitað geta þeir
litið á hitt kynið þó að þeir séu ekki á diskó
um hverja helgi. Klukkan er nú langt
gengin í tólf og ég er búin að tefja allt of
lengi. Siggi hafði lætt sér út skömmu eftir
að ég kom, á æfingu hjá 2. fl. karla í
fótbolta sem hann þjálfar. Hann er
kominn aftúr og spyr hvort eitthvað sé
ekki eftir af kaffinu. „Ég er svo löt við að
laga kaffi fyrir okkur tvö”, segir Ragn-
heiður og stendur upp til að hella upp á
könnuna. „Hann verður alltaf dauðfeg-
inn ef einhver kemur því þá fær hann
almennilegt kaffi því ég er svo lítil kaffi-
manneskja og þá er Neskaffið látið duga,
heldur hún áfram.
Ég fer að reyna að pumpa Sigga um
Valsferilinn, en hann vill sem minnst út á
það gefa. Segir að nóg hafi verið talað og
skrifað um sig í gegnum tíðina. Mér tekst
þó að fá upp úr honum að hann hafi
byrjað í IR í handbolta og spilað þar í
þriðja eða fjórða flokki í marki. Um það bil
sem hann er fimmtán ára gengur hann yfir
í Val vegna þess að Valsmenn höfðu þá
nýlega tekið í notkun nýtt íþróttahús sem
freistaði. Ragnheiður skýtur inní að það sé
einmitt aðstaðan sem hafi svo mikið að
segja. „Það er nákvæmlega þetta sem er
að gerast hjá Val núna, krakkarnir yfirgefa
okkur vegna slæmrar aðstöðu. Ef Valur
ætlar að halda í sína meðlimi í yngri flokk-
unum, verður að koma upp nýja íþrótta-
húsinu sem allra fyrst,” segir hún með
áherslu. Ég læt Sigga ekki sleppa og spyr
hann hvenær hann hafi spilað sinn fyrsta
meistaraflokksleik með Val. „Ég hef trú-
lega verið um það bil átján ára og spilaði
þá sem útileikmaður með mörgum
góðum sem áttu eftir að gera garðinn
frægan. Ég get nefnt til að mynda Gústa
Ögmunds, Gussa Skúla, Begga Guðna,
Bjarna Jóns og Hemma Gunn. Undir það
síðasta þegar ég fór að draga mig út úr
handboltanum þá var að koma upp það
lið sem átti eftir að vinna marga góða sigra
og lyfta handboltanum hjá Val upp á
hærra plan.
— Hvað með landsleiki, áttu einhuem að
baki?
Nei, það hittist svo óheppilega á, að
daginn áður en ég átti að spila minn fyrsta
landsleik, þá veiktist ég af einhverjum
vírus sem læknar héldu að væri liðagigt.
Ég var, lá við, dæmdur í hjólastól, en sem
betur fór lagaðist þetta, en ég tapaði því
tækifæri að leika landsleik.”
Ég er búin að dvelja alltof lengi í Efsta-
sundinu en erfitt að slíta sig í burtu. Margar
gamlar minningar rifjaðar upp, flett upp í
gömlum Valsblöðum og blaðaúrklippum,
hlegið mikið af hárgreiðslunum og bún-
ingunum. Við erum öll sammála um að sá
tími sem fór í íþróttirnar hafi verið okkur
dýrmætur og gert okkur að betri mann-
eskjum. Eitt er víst að minningarnar lifa og
það var glampi í augunum á Ragnheiði
Lárusdóttur og Sigurði Dagssyni, þegar
ég kvaddi þau á tröppunum með þeim
orðum að við myndum sjást fljótlega. Við
vorum ekki í neinum vafa hvar það yrði.
50 VALSBLAÐIÐ
1