Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1925, Síða 36

24
Atvinnuvegir. — Vera má aS fiskisældin kring-
um tangann hafi átt nokkurn þátt í aS heilla hugi
manna þangaó. Enda hefir hún orSiS flestum féþúfa,
sem þar hafa búiS, á einn eSur annan hátt, einkum
fyrstu árin, og þaS jafnvel fram á þennan dag. Enda
þótt atvinnuvegur sá hafi tekiS allmiklum breyting-
um frá því sem var. Fyrst veiddu margir laxinn upp
á eigin spítur — höfSu sína eigin útgerS, báta og net
og annaS er til þess þurfti, og seldu hann þar sem
bezt lét. En snemma settust tvö félög aS átanganum,
annaS aS vestan, hitt aS austan. Félög þessi voru
Alasca Packers Association — A. P. A., eins og þaS
er í daglegu tali nefnt, og George & Barker Salmon
Packing Co. Óx þessum félögum brátt svo ásmegin,
aS þau eySilögSu á fáum árum veiSitilraunir einstak-
linga. Aftur höfSu þaufjölda fólks í þjónustu sinni,
sérstaklega meSan laxinn var handpakkaSur. Þá
pakkaði kvenfólkiS í könnurnar og félögin borguSu
2 til 3 cents á “kreitina’' — eSa hverjar 24 könnur.
Unnu stúlkur sér þá inn frá $5.00 til $10.00 á dag,
þegar unniS var allann daginn. Karlmenn
vöktu nætur og daga yfir laxagildrunum. En aSrir
fóru á milli þeirra á gufubátum, tóku fiskinn úr þeim
og fluttu hann á land. Þar tóku aSrir viS honum,
gerSu hann til og köstuSu honum í skurSarvélarnar,
semstykkjuSu hann í hæfilegar stærSir fyrir laxkönn-
urnar.
Á fyrri árum var þaS alltítt aó fleiri þúsundir
laxa náSust í gildru. Varó þunginn þá svo mikill í
gildrunum, aS laxinn, sem neSstur var, drapst og
skemdist fljótt, þegar hitar voru miklir — en alt var
látiS í könnur, væri mannafli nægur til aS gera þaS.
Var þaS mál manna, aS engir, er séS hefSu, keyptu
hann til átu eftir þaS. En hvað sem satt kann aS
hafa veriS í því endur fyrir löngu, meSan alt var