Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1925, Síða 82

70
sterkur. Eldur brennur úr augum hans, undir
dökku augnabrúnunum, og varirnar, sem höfðu tal-
að svo margan sannleika til sóknarbarnanna, eru
nú lokaðar. Já, varir hans eru þétt lokaðar og
munnurinn er falinn í skegginu, sem hylur kjálka
hans. Nú stendur hann og horfir út í myrkrið.
Hann hefir látið í ljós'álit sitt og tillögur, og nú er
bæjarstjórnarinnar að skera úr, hvort hún vill fylgja
honum að málum eöa ekki. — Gamli sútarinn er
reyndur maður í vandamálum þessa bæjar. Hann
kann vanalega góð ráð. En nú er hann ráðalaus.
Hann gengur fram og aftur ásamt unga manninum,
í hinni kuldalegu stofu prestsins, en presturinn
sjálfur er þögull eins og sá, sem sagt hefir það sem
honum býr í brjósti. —
— Það er nú svo sem allgott ráð, þetta að safna
öllum bæjarbúum saman í kirkjuna, meðan Svíarn-
ir brenna bæinn. Það er svo sem satt, að það lítur
vel út í augum guðs. Ekki er heldur um neina
björgun að ræða, svo að nærvera bæjarmanna við
brunann er gagnslaus hvort sem er.
En konungurinn hefir boðið að einnig skuli
brenna kirkjuna, og það er óvíst, að fjölmennur
söfnuður, á þeim tíma, geti bjargað henni, jafnvel
þó að hún sé guðs hús. Ef hermennirnir hyrja fyrst
að eyöileggja — eins og á Fjóni — aðeins hálftíma
áður en þeir yfirgefa hæinn, svo er eins víst að þeir
flytji fallbyssur upp að kirkjudyrunum, loki dyrun-
urn, og brenni svo kirkjuna með þeim öllum, svo að
engurn verði undankomu auðið. Þa ð er ekki nema
líkt konunginum að leyfa það, fyrst hann er á ann-
að borð gerður reiður. — Auk þess getur það komið
fyrir án þess að hann sé spurður að.
Séra Jesse horfir á þá: Þið trúarveikir! — En
hann segir það elrki. Svo koma þeir sér saman um
þetta, fara síðan og leggja tillögu prestsins fram
fyrir bæjarráðið, og mæla með henni. — Við byggj-
um von vora á séra Jesse, segja þeir um leið og
hann fylgir þeinr til dyranna. Vér höfum engan