Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1925, Síða 94

82
ið sunginn.
Svo þyrpast alilr bæjarmenn út úr kirkjudyrun-
um — út í óvissuna og efann, en allir virðast samt
vongóðir.
Séra Jesse hefir teflt djarft, það vita þeir allir.
En kirkjan stendur samt enn, og bærinn virðist
einnig vera óbrendur. Já, jafnvel þó að hann tefldi
djarft, þá talaði hann samt þeim til fróunar, og sál-
um þeirra til uppbyggingar.
Þegar séra Jesse kemur úr kirkjunni, eru honum
færð órð frá konungi þess efnis, að Hátignin ætlar
að hafa dagverð lijá honum, ásamt tveimur af hers-
höfðingjum sínum. — Prestur þaltkar heiðurinn, en
lætur þess getið, að hann hafi aðeins baunir og
svínakjöt að bjóða, og ekki einu sinni nóg af því. —
En konungur kom samt sem áður. Þeir töluðu sam-
an einslega í stofu prestsins. — Hvað sagt var, vita
þeir einir. Einliver var seinna að geta þess til, að
séra Jesse hefði verið boðið að verða sænskur hirð-
prestur, en að liann hefði hafnað því boði. Vinnu-
konan, sem hafði staðið á hleri, kvaðst hafa heyrt
ekkaþrungna rödd og grátstunur þar inni. H v a ð
hann sagði, gat hún eklci heyrt, en presturinn var
það 'ekki, því hann heyrðist tala með mikilli djörf-
ung. — En eitt er víst, að meöan konungur dvaldi
hjá presti, var sent til meðhjálparans, sem geymdi
brauðið og vínið. -—
Einnig er það áreiðanlegt, að þegar hinn síðasti
sænski hermaður reið út úr Norðurhliöinu, um há-
degi næsta dag, þar sem bæjarstjórnin og aðrir
helztu menn höfðu safnast saman, þá s t ó ð bær-
inn sem fyr. Um leiö og konungur reið fram hjá,
stanzaði hann fyrir framan séra Jesse og sagði
stríðnislega: Þér björguöuð bænum yðar frá eldin-
um, prestur minn! — En er prestur hristi höfuðið,
sagði konungur: Svo látum við það heita svo, að eg
hafi bjargað honum. — En séra Jesse liristi höfuð-