Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1953, Blaðsíða 30

30 ÓLAFUR S. THORGEIRSSON:
$5.00 á mánuði. Þetta voru mér ekki ljúfur fréttir, en eg
tók þeim með rósemi örvæntingarinnar.
Fyrstu kvöldin komu nokkrir Islendingar og Danir
—flest nýkomið fólk—ofan á Innflytjendahúsið, til þess,
eins og þeir orðuðu “að sjá nýkomnu landana”. Lét mér
það orðatiltæki ömurlega í eyrum. Sumir störðu á okkur
Jóhann, bæði danskir og Islendingar, eins og við værum
af annari plánetu komnir. Út undan mér heyrði eg, að
þeir sögðu á ensku, að það væri ekkert gaman að vera
“grænn emigranti”. Það meiddi mig í bili, og eg var svo
mikið barn að skilja ekki, að allt, sem er grænt, á fvrir
sér að þroskast!
Þar kom að, að Jörgensen, fyrir milligöngu danskra
manna er hann kynntist, afréð að fara út í skógarver—og
hafði von um að geta að einhverju leyti stundað þar við-
gerðir og smíðar. Vildi hann endilega, að eg kæmi með,
og studdu ungir samlandar hans er við kyntumst að því.
En eg þorði ekki að taka þá ákvörðun; brjóstvit mitt
hvíslaði því að mér, að í skógarhögg ætti eg ekki að fara,
var það þó nokkur freisting—og fáar leiðir virtust mér
opnar.
Að aftni annars dags, eftir að Jörgensen hafði ákveð-
ið að fara næsta morgun, sátum við saman innan um hóp
af Mið-Evrópu fólki á Innflytjendahúsinu og vorum að
enda við að borða; átti eg enn eftir rikling og annan
“skrínukost” af nesti mínu. Kom þá maður einn til okkar
og spurði mig á íslenzku, hvort eg væri íslendingur, og
játti eg því. Maðurinn var stór vexti, mjög karmannlegur,
nærri lnikalegur, svarthærður, með mikið yfirskegg,—
kom sýnilega beint frá vinnu sinni, og var lítið eitt hýr
af víni. Við hófum samtal, kvaðsthann heita Ingvar Ólafs-
son, ættaður úr Árnessýslu ofanverðri (Grímsnesi), og til
Vesturheims kominn fyrir eitthvað rúmum 20 árum.
Hann kvaðst vera 45 ára, en leit út fyrir að vera eklri.
Hann sagði mér í óspurðum fréttum að hann hefði farið