Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1953, Blaðsíða 52

52 ÓLAFUR S. THORGEIRSSON:
hafði fyrir framan sig. “Mér dnttu í hug orð móður minn-
ar, að biðja Guð að gefa mér vit og þekkingu til að flytja
skóginn til lslands.5) Mér fannst þá, að slíkt væri ómögu-
legt, en hún sagði, Guði mínum er ekkert ómögulegt,”
segir Björn í syrpu sinni; og þarna á hjarninu blossaði
upp í sálu hans enn löngun til þess að geta átt þátt í því
að klæða fsland skógi, sem gæti orðið afdrep fyrir veg-
farendur og varið landið frá því að “blása upp”. Enn-
fremur segir Björn: “Um kl. 3 var eg búinn að þurka öll
mín föt, og lagðist til svefns. Eg sofnaði og hvíldist vel,
vaknaði kl. 7 að morgni. Eldur var þar enn og góð hlýja,
og hitaði eg mér te.” Ekki þarf að orðlengja það, að heim
komst Björn heill á húfi úr þessari svaðilför.
Björn er enn við góða heilsu, þó árin séu að færast
yfir hann. En að mestu mun hann hættur athafnalífi og
sestur í “helgan stein”. Lifir hann all-nokkuð á því að
rifja upp endurminningar úr litbrigðaríku ævintýralífi.
Hefir hann frá mörgu að segja, sem á daga hans hefir
drifið, og er hann jafnan hress í anda.
5) Björn boðaði til fundar meðal Islendinga í Winnipeg og víðiu,
en fáir komu til að ræða skógræktarmálið, og bann liafði ráðstefnn
með höfuðsmönum Þjóðræknisfélagsins, en allt kom fyrir ekki. Tók
hann andvaraleysi íslendinga mjög sárt. Björn gekkst fyrir ]rví, að
stofnað var félagið “Vínlandsblóm” í Keewatin málefninu til styrkt-
ar, og gengu í ]rað félag flestir íslendingar í Keéwatin.