Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1953, Síða 72

72
ÓLAFUR S. THORGEIRSSON:
SNJÓTITTLINGURINN
Hann kom til mín áðan svo kátur í lund
og kvakaði um sólina heiða.
Það veitti mér indæla ánægjustund
í afdrepi hrímþaktra meiða.
Hann lék sér um skaflana og hoppaði’ á hlvn,
svo hafði’ ’ann gert áður um móinn.
Hann lifði sem einbúi og átti ei vin,
nema’ aðeins þá klakann og snjóinn.
Hann vinlans og húslaus og vistalaus má
um veturinn ganga á snjánum,
þó dansar ’ann himins um heiðloftin blá
og hoppar um jörðina á tánum.
Það fis, sem úr heyjum á fönnunum lá,
hann fann það og tíndi í næði.
Ilann gladdist sem barn, þegar sólina sá,
og söng um það lofgjörðarkvæði.
Þá stórhríðin hamast og hretviðri ber,
hann hefur und klakaskör sæti,
en þegar að bylurinn uppstyttur er,
hann iðar og syngur af kæti.
Hann skelfir ei vetrarins vonóttin löng,
né veðrin, þótt fönnunum þeyti.
Hann dreymir um vorið og sælu og söng
og sólina’ og skipt fái um heiti.
En loks kemur sumar og sanna það má,
hann söngfugla annara er jafni.
Hann verður vort einasta uppáhajd þá
með öðru og fegurra nafni.