Heimilisvinurinn - 01.09.1906, Page 20

20
Ef þínar dyr þau drepa á,
í drottins nafni ljúktu’ upp þá,
og hugsa: „Er það höndin þín,
ó, herra! er leiðir þau til mín?“
Og rótt þeim hönd og koss á kinn,
með kærleiksorði leið þau inn.
Ljúk upp og bjóð þú öllum inn,
sem eru snauðir, vinur minn!
Að engum gleymir guð i neyð,
þú getur sýnt í verki um leið,
og öllum snauðum hollust hlíf
er hann, sem gaf þeim eilíft líf.
Jón sat og var sem þrumulostinn. Það hafði
enn verið barið að dyrum hjá honum, en það var
á dyr hjarta hans, sem nú var drepið.
Þjónninn kom nú inn og minti hann á, að
nú væri tími til kominn að ganga til miðdags-
verðar. Jón spratt upp, klæddi sig í snatri og fór.
En það skínandi Ijóshaf, sem geislaði á móti hon-
um hjá þeim, sem hafði boðið honum; honum varð
of bjart fyrir augum! Gestirnir voru svo alúðlegh'
og vingjarnlegir og svo smekklega búið veizluborðið,
sem á varð kosið, og samræðurnar hinar skemti-
legustu. En Jón var nú ekki sami maður og hann
átti að sór að vera, kurteis og fálátur, er aidrei
sagði einu orði of mikið. Nú var hann einkar
ræðinn og ekki annað að sjá, en að hann tæki
grant eftir öllum þeim löngu tölum, sem granni