Heimilisvinurinn - 01.09.1906, Blaðsíða 24

24
III.
„Horfið, horfið alt nú er,
sem eitt sinn yar mér kærast hér“.
Pað var eina bótin að fátt var á götunni, ann-
ars hefði margur orðið hissa og forviða, ef hann
hefði séð Jón ríka aka um göturnar í fína vagnin-
um sínum suður fyrir kirkjugaið. Það var hjarn
og bezta akfæri svo að hann gat ekið í sprettinum
suður melana alveg að túngörðunum. Litla stúlk-
an tók svo í höndina á honum og leiddi hann að
fátæklegu húsi.
„Við búum hjerna uppi á loftinu", sagði hún.
En stiginn var svo þröngur og brattur að Jón varð
að fara úr vetrarfrakkanum sínum þykka, áður en
hann treystist til að komast upp. Það var lágt
undir þakið, og hann hefði rekið sig greinilega á,
ef hann hefði ekki verið með ijósker. Litla stúlkan
lauk upp hurð út við súðina, sem lítið bar af
venjulegri fjárhúshurð. En sú eymd og örbirgð,
sem þar blasti við augum! Sú sjón, sem hann sá,
var átakanlegri en svo, að hann og margir aðrir
ríkir menn hefðu getað gert sér slíkt í hugarlund.
Það var iítið þakherbergi, autt og fult af sagga, alt
ómálað, og svo lágt undir loft, að Jón varð að
standa hálfboginn. Ekki nema þrjú húsgögn í öllu
herberginu: rúm, ofurlítil eldavél og fornfáleg kista.
Borðrimill var spelkaður við gaflinn og á honum
stóðu tveir diskar og fáeinar krukkur. Enginn