Fróði - 01.09.1913, Blaðsíða 15

FRÓÐI
15-
Svo leit hún hugsandi til enska mannsins viö hli<5 hennar.
ÍEÍún var trúlofuö honum, og hann var sokkinn niöur í aö hugsa
um aöra stúlku. Þetta var þó eitthvaö óþægilega-leiöinlegt.
íhá beindi Byron huga sínum aö enska manninum. Hanrt
hugsaöi á þessa leiö: “Iiún lítur töfrandi út. En sú ógæfa sem
æfinlega fylgir mér! Og.hún fær enga peninga. Engan heiman-
mund. Og svo verö ég aö giftast stúlku, sem mér þykir ekkert
vænt um af því ég er og heiti Hetherington og feörabýli mitt er
aö fara í rústir, og’ég er ónýtur til verslunarstarfa og eiginlega til
allra hluta. Og mér hefir aldrei litist á dökkhæröar konur. Hún
Elaine er reyndar ekki ólaglegri, en þær gjörast. — En er hún
ekki töfrandi hin?T
Bjarthæröa stúlkan í bláa kjólnum meö silfurgárana, tók eftir
því aö Hetherington einblíndi á hana, og brosti til hans.
Hún hugsaöi á þessa leiö: “Hann liættir ekki aö horfa á
mig. Ég held aö honum þyki dálítiö vænt um mig. En pening-
arnir standa í veginum. Ef aö hún Elaine vildi nú vera svo góö
og brjóta hann á bak aftur. — En hún gjörir þaö aldrei! Iiun
sér þaö ekki. Og ég gat ekki fengiö þaö af mér aö sýna herini
hvernig þessu öllu er variö. Ég væri fús til aö lifa á engu meö
honum. ó! í hamingju bænum, hversvegna get eg aldrei fengiö
friö og ró eitt einasta augnablik!”
ÍÞietta var seinasta hugsun liennar, er hún snöri sér fýlulega
viö til sessunautar síns til aö svara einhverju, er hann sagöi. Hún
rendi yfir hann hirium þýöu bláu augum sínum. Hann var lílill,
(Framhald)
.1