Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1927, Side 12

182
Tvær konur.
IÐUNN
mér að gera. Ég var reynslulaus og óráðinn unglingur,
eins og flestallir stúdentar eru. Helst myndi ég hafa
kosið annað nám, sem ekki var kostur á að stunda hér
á landi, en af ýmsum ástæðum hafði ég engin tök á að
sigla. En ég var staðráðinn í að ljúka námi í einhverri
fræðigrein, hvað sem þá tæki við. Ég sá brátt eftir því,
að hafa farið í læknadeildina. Mér fanst námið þurt og
andlaust, líklega af því að ég komst aldrei niður í því.
Þó leizt mér enn ver á stöðuna. Ég fann að ég gat
aldrei orðið snillingur sem læknir og mér fanst þó, og
finst enn, að mannlífið sé svo mikilsvert, að það sé á-
byrgðarleysi af öðrum en völdum mönnum að taka á
sig siðferðilega ábyrgð á lífi og dauða meðbræðra sinna,
eins og læknarnir verða oft og einatt að gera. Eftir
mikil heilabrot ákvað ég að hætta heldur við alt nám
en að taka að mér þá stöðu, sem ég fann mig á eng-
an hátt færan til. — Ég ætla ekki að þreyta yður með
löngum frásögnum af því, hvernig á því stóð, að ég hætti
ekki við nám heldur stundaði guðfræði. Langflesta kunn-
ingja mína furðaði á þeirri ráðabreytni. Þeir voru efnis-
hyggjumenn, en ég hafði verið alinn upp við að bera
djúpa lotningu fyrir kirkjunni og öllu því, sem hún tel-
ur heilagt. Ég fann að ég trúði ekki ýmsu því, er mér
var kent sem barni, og um stund hafði það fælt mig
jafnvel frá öllum kristindómi. Altafátti ég samt þrá, mis-
jafnlega Ijósa á ýmsum tímabilum æfinnar, til þess að
leita að sannindum í heimi trúarbragðanna. Sjálfsagt hef--
ir þessi þrá mín verið arfur frá langfeðgum mínum í
marga ættliði, og nú ákvað ég að fara að dæmi þeirra
og stunda guðfræðinám. Þessi ákvörðun kostaði mig
reyndar allmikla baráttu, sem ekki var altaf sársauka-
laus. I þessari baráttu um að velja lífsstöðu mína leitaði
ég eitt sinn ráða hjá einum kunningja mínum. Ég sagði