Kirkjuritið - 01.04.1935, Síða 44

164
Friðrik Hallgrimsson:
Kirkjuritið.
sömu upphæð í hendur, heldur skifti hann fénu á milli
þeirra eftir því sem hann taldi þá hafa vit og dugnaS
til aS bera. Svo þegar hánn kom aftur, fóru fram reikn-
ingsskilin. Sumir þjónarnir skiluSu honum tvöfaldri
íjárhæð, og þá lofaði hann fyrir dugnað þeirra
og samvizkusemi; en einn þeirra hafði geymt pening-
ana og skilaði þeim aftur, en arðlausum, og hann fær
ávítur og refsingu hjá húshóndanum. — Með þessari
dæmisögu segir Jesús að menn beri áhyrgð á því, livern-
ig þeir noti hæfileika sina, — að Guð ætlist til þess af
hverjum manni, að liann láti eins mikið gott af sér
leiða, og hann liefir atgerfi til. Og þetta sama lífslög-
mál hrýnir hann við annað tækifæri fyrir mönnum með
þessum orðum: „Af sérhverjum, sem milcið er gefið,
mun mikils verða krafist, og af þeim, sem mikið hefir
verið í hendur selt, mun því meira heimtað verða“.
Og á það, live þung sé ábyrgð þeirra manna, sem með
hreytni sinni leiða ógæfu yfir aöra, bendir hann með
þessum alvöruþrungnu orðum: „Hver sem hneykslar
einn af þessum smælingjum, sem á mig trúa, betra væri
honum að stór kvarnarsteinn væri liengdur um háls
honum og lionum væri sökt í sjávardjúp“. Og öll kenn-
ing hans bendir ótvírætt til þess, að þessari ábyrgð sé
ekki lokið með jarðlífsæfi manna, heldur fylgi ábyrgð-
in þeim eftir líkamsdauðann.
Til þess að halda þessari ábyrgðartilfinningu vakandi
og jafnframt leiðbeina mönnum til að koma þannig
fram við aðra, að það verði hæði þeim sjálfum og hin-
um til gæfu, gefur hánn þessa lífsreglu: „Alt, sem þér
viljið að aðrir menn gjöri yður, það skuluð þér og þeim
gjöra". — Þetta er svo einfalt, að hver maður getur
skilið það. Þegar hann hefir afskifti af málefnum ann-
ara manna, þá á hann altaf að hugsa sér, að hann væri
í þeirra sporum og livað hann myndi þá vilja að fyrir
sig væri gjört, og láta það ráða framkomu sinni við þá.