Kirkjuritið - 01.07.1936, Side 11

Kirkju'ritið.
Kirkjufundur.
265
Veikindin mörgu tala þar harla oft sínu móli. Getur trúin
komið hér lil hjálpar — gefið vaxandi viðnámsþrótt — kraft liið
innra manninum til hjálpræðis í þjáningastríði?
Hér er mynd úr nútímalífinu, mynd sem eitt tímarita vorra
hefir birt. Hún sýnir oss unga íslenzka konu í sjúkrahúsi í Dan-
mörku. Iiún var búin miklum hæfileikum og framtiðin virtist
glæsileg. En svo kemur þjáningin. Hún verður að leggjast í
sjúkrahús og fótatak dauðans nálgast með hverri viku.
Mitt í blóma æskunnar, þegar framtíðarvonirnar eru bjartast-
ar og lífsþráin heitust, sjáum vér þessa konu liggja á sjúkrabeði
og verða að hlusta á þetta fótatak nálgast. Hvað væri eðlilegra
en að henni væri heiskja i hug og ótti í brjósti? Hvað væri eðli-
legra en að bölsýni og myrkur legðist að slíku hjarta? En
hvað sjáum vér á þessari mynd? Vér sjáum fullkomlega hug-
bjarta konu, sem hvern dag lofar Guð fyr.r, að hann hefir fyrir
Krist blessað hana með hverskonar andlegri blesrun. Friður og
þakkiæti Ijóma út frá henni, og hún festir með saumi á silki-
borða vitnisburð sinn um þetta og sendir vini sínum til íslands.
A horðanum stóðu þessi orð: „Guð er kærleikur".
Hvílík ljómandi birta, þar sem búast hefði mátt við myrkri!
Hvílíkt dásamlegt hjálpræði, er sigrar vald þjáninganna!
Hvílíkur kraftur hið innra fyrir trúna, sem frelsar og Kristur
gefur!
Hugsum oss þann möguleika, að eittlivert kvöldið hefði þessari
konu verið fengið blað í hönd eða hátalari útvarps verið hengd-
ur upp í stofu hennar, og að í gegnum þessi menningartæki
hærust til hennar raddir, er reyndu að svifta hana þessum
krafti — veikja möguleika hennar til þess að hagnýta hann, með
því að tortryggja hann og liæðast að kristinni trú. Hver myndi
géta mælt sliku bót? Myndum vér, ef vér stæðum að slíkum verkn-
aði, ekki gera oss sek um helgisaurgun ?
En hverjum dettur í hug, að það sé aðeins þessi eina kona,
sem svona er ástatt um? Nei — vér erum öll undir þjáninguna
seld. Hún er í margbreytilegum myndum fastur liður í því stigi
þróunar, sem vér erum á — þrátt fyrir ailar framfarir og menn-
ingu. Fáum tekst að flýja liana til lengdar og engum að öllu
leyti. í lífi alls þorra manna er hún í einliverri mynd þyngsta
byrðin. Því þurfum vér öll á þessum krafti hið innra að halda,
kr fti trúarinnar, er bjartastan viðnámsþrótt getur gefið í vanda
þjóninganna. Þurfum ekki siður en fyrri kynslóðir að hlusta efl-
ir orðum frelsarans: „Komið lil mín allir þér, sem erfiði og þunga
eruð hlaðnir, og ég mun veit yður hvíld“. ,,Ég er ljós heimsins.
Hver sem fylgir mér mun ekki ganga í myrkri heldur hafa ijós