Kirkjuritið - 01.07.1936, Blaðsíða 12

266
Kirkjufundur.
Kirkjuritið.
lífsins“. Og vér þurfum að lilusta á vitnisburð þeirra, sem öðlast
hafa fyrir Krist kraft og Ijós inn í líf sitt og vitna um „þá náð
að eiga Jesúm einkavin í hverri þraut“.
Ég nefndi áðan dauðann sem fast lögmál, er vér erum háð.
Einar Jónsson hefir gert mynd af deyjandi unglingi. Jarðvit-
und lians er að nokkuru orðin lokuð, en æðri sýn að opnast. Hann
sér dánarbeðinn vera umkringdan yndislega fögru landslagi. Blár
himinn hvelfist yfir. Bjartur geisli stafar frá honum niður, nokkuru
framan við sjúkrabeðinn. í geislanum birtist Kristur og breiðir
faðminn móti deyjandi unglingnum. En hann rís upp frá beðin-
um og teygir fagnandi hendurnar móti manninum mesta.
Hefði listamaðurinn sett hönd á þessa mynd — hönd, sem væri
að reyna að draga svart tjald fyrir þessa sýn hins deyjandi ungl-
ings — með hvaða orðum ættum við að lýsa verknaði slíkrar
handar? Eða ef ástvinur hins deyjanda ungmennis sæti við
þennan sjúkrabeð og með einhverju menningartæki nútímans
væri verið að spilla trúaraugum hans, svo að hann gæti ekki séð
með þeim ljósið á bak við myrkur dauðans. Hvaða dóm ætti
slík notkun menningartækja skilið?
Það er sagt, að þegar Baldur liinn bjarti Ás var veginn af Heði
hinum blinda að ráði Loka, hafi sá atburður verið „hit mesta
óhapp, er unnit hafi verit með goðum“. „Og gráturinn kom upp,
svá at engi mátti öðrum segja með orðunum fiá sínum harmi“.
Myndi ekki sagan fclla líkan dóm yfir oss, ef vér tækjum að
vega að Kristi i sálum mannanna? — Vega að þeirri skapgerð,
trú 03 lífsskoðun, er hann gefur og reynslan sýnir, að felur í
sér öflugan hjálpræðismátt í baráttu manna, jafnvel þeirri erfið-
ustu, baráttunni við synd, þjáningu og við gátur dauðans? — Og
myndi ekki, ef sú leiða viðleitni tækist nokkuð alment, brátt
taka að dimma yfir, þótt nóg væri af rafljósum og samkomusöl-
um — og „gráturinn koma upp, svo engi mætti öðrum segja með
orðunum frá sinum harmi“.
Því gæti hver sá, er hyggst standa, vel að sér, að hann ekki falli.
Til falls í þessum skilningi telst ekki það eitt, að vera andvígur
kristinni trú og telja hana úrelta, heldur líka aðgerðarleysið og
áliugaleysið fyrir eflingu kristindómsins — skortur á persónu-
legri þátttöku í þeim félagsskap og þeirri starfsemi, sem keppir
að halda merki kristindómsins á lofti. Niður fyrir þetta þrep
lætur margur fallast um eitthvert skeið og verður með því all-
drjúgur liðsmaður þeirra, sem sljóvga eða loka vilja vitund kyn-
slóðarinnar fyrir sannindum og gildi trúarinnar.
Enn alvarlegra fall í þessu efni væri það, ef um einhvern af