Kirkjuritið - 01.07.1936, Blaðsíða 10

264
Kirkjufundur.
Kirkjuritið.
horfa á sig með svo miklum skilningi, mildi' og kærleika. Það
var sem liann heyrði haiin segja: Guð er þér ekki reiður —
hann elskar syndarann, þótt hánn hali syndina — syndir þínar
eru þér fyrirgefnar. — Það var sem féllu af honum álaga fjötrar.
Hann hafði lesið um frelsarann, þegar hann var barn, en það
var fyrsl nú, að kærleikur háns þýddi ís hjartans. Gagntekinn af
iðrun og þakklæti krýpur hann í bæn til frelarans. Nýr kraftur
er að vaxa hið innra með honum, hjálpræðiskrafturinn, er Páll
vitnar um og biður um í texta vorum.
Ef einhver liefði breitt fyrir þessa mynd eða tekið hana niður,
talið hana úrelta og rifið hana, myndi það ekki verða að teljast
ó.viturlega að farið, og bera vott um ónærgætni? Og þótt sami
maður hefði i staðinn hengt upp auglýsingu um menningu og
framfarir nútímans — myndi það hafa getað orðið þessum bág-
stadda manni til sáluhjálpar? Margir munu efast mcð réttu um
það.
En hér er lika annað að athuga. Vér erum öll í sporum
þessa fanga — öll í synd. Ekki í fangelsi að vísu, en ofl í fjötr-
tim freistinga og í syndabaráttu. Og hver hefir ckki fallið og það
oftsinnis i eirihverjum skilningi? Hver þarfnast ekki kraftar hið
innra til að standast — kraftar Guðs til hjálpræðis í þessari viður-
eign og í hinum mörgu ósigrum. — En vér eigum líka mynd
frelsarans á veggnum. Hún var oss gefin- þegar á barnsaldri. Út
frá henni stafar kraftur Guðs til ltjálpræðis hverjum þeim séni
trúir. Kristur kallar oss með sigildum mætti sínum til trúar á
Guð sem kærleiksríkan föður. Trúin á hið góða gerir mennina
sjálfa betri og bjartsýnni. Trúin á Guð kærleikans vinnur að
grundvöllun kærleikans í eigin sál. Guð er hið góða, fagra og
fullkomna. Þegar hjartað þráir og biður um fyrirgefningu
hans og k"aft hans lil að standast árásir hins illa, þá hlýtur að
styrkjast máttur hins góða lil sigurs í eigin sál. Og þroskanum
miðar — þótt hægt fari — í áttina til þess, sem Páll vitnar um og
biður, að Kristur búi fyrir trúna í hjörtum vorum og að vér
verðum grundvallaðir i kærleika.
Má kynslóð vor við því, að þetta sé torveldað, eða þessu sé
lokað fyrir vitund hennar? Má æskan við því, sem alment á
oftast í sárustu baráttunni að þessu leyti? Hvað er það í nú-
tímanum, sem getur komið í staðinn fyrir þetta? Ég sé það
ekki.
En vér erum á því stigi þróunar, sem er ekki aðeins háð synd-
inni, heldur líka þjáningu og dauða. — Þjáningin. — Hver þekkir
ekki hana? — Og hún er viða til, óliáð syndinni, að því er virðist.