Kirkjuritið - 01.07.1936, Blaðsíða 30

284
Kirkjufundur.
Kirkjuritið.
Að vísti cr alstaðar talað um samtök og samvinnu. En í reynd-
inni verður það alt öfugmæli. Því að það eru ekki samtök og sam-
vinna nllra þegna hvers þjóðfélags, heldur ekki allra þjóða og
kynkvísla, heldur flokka, stétta og sérhagsmuna, þar sem hver
flokluir um sig sækir að hinum með öllum þeim eiturvopnum,
sem liugur og hönd ,.hins nýja tíma“ getur skapað, til þess að
virina sér ímyndað gagn, og hiniim varanlegast tjón. Þetta er
sainfélags og frelsisóður vorra tima.
Nu ná spyrja. Hefir þetta nýja viðhorf, þessi nýja lífsstefna
fært þessu hrjáðu mannkyni alt það, sem ]>að þráði, og hinn
„gamli tími“ skygði á, og fyrirmunaði þvi að skygnast inn í og
njóta? Ég spyr: Er hatrið og liefnigirnin horfin úr lífi einstakl-
inga og þjóða? Er nú von um lengri og varanlegri frið? Eru
menri öruggari? Eiga þeir meiri iífshamingju? Eiga þeir meiri
þrótt og karlmensku, þegar þeim er „sýnd veiðin“, þó þeim
verði hún aldrei gefin? Eiga þeir, þegar á alt er litið, meiri auð-
mýkt og fórnfúsan kærleika, sem frekar en nokkuð annað lækn-
ar og linar þrautir, og skapar þeim lífshamingju, sem hlaðnir eru
líkamlegum, eða andlegum kaunum?
Ég svara: Aldrei hefir ægilegri skuggi hvílt yfir þessari jörð
frá hafi til iiafs. Alstaðar er uggur og ótti um það, að i nánd sé
hið óttalegasta veður, sem yfir heiminn hafi gengið, veður,
sem ekki muni aðeins eyðileggja fjármuni þeirra og eignir, heldur
ef til vill taka frá þeim fyrir fult og alt það eina, sem þeir i raun
og veru eiga, og nokkurs er vert, triina á sigrandi mátt hins góða.
Oss er það ijóst, að lífsafl trúarinnar er, og hefir verið hinn
mesti orkugjafi mannanriá, verndað þá frá hættmn og bjargað
þeim úr eymd. Og okkur er það ljóst, að sem flestir einstakling-
ar hverrar þjóðar verða að skoða það sem sinn verkahring, að
búa þessu lífsafli beina braut að hjörtum mannanna. Öruggasti
vegurinn liggur í gegnum hjörtu barnanna. „Kenn þeim unga
þann veg, sem hann á að ganga“. Um það þarf að hefja samtök
í söfnuðunum. Og um fram all þurfa prestarnir að leggja mikla
rækt og vinnu í fermingarundirbúninginn, sem vitað er að getur
og hefir bjargað mörgum nianni frá andlegu kali.
Um kristindóms-, menningar- og mannúðarmál eiga samtökin
við. Þar þurfa menn ekki að skiftast á í stéttir og flokka, vinn-
andi liverir öðrum mein. Þar getur barnið, maðurinn á mann-
dómsskeiði, hinn fullorðni maður, jafnt sem öldungur af öllu
lijarta lagt því Jið, sem er , helgast afl um heim“. Fyrir krafti
slíkra einhuga samtaka allra kirkjunnar manna myndu margir
örðugleikar víkja úr vegi. Það myndi dreifa einhverju af þeim
skuggum, sem nú skyggja á útsýni svo margra bræðra og systra.