Kirkjuritið - 01.07.1936, Blaðsíða 44

298
Prestastefnan.
KirkjuritiS.
ráðalausir og eru við því búnir að verða að ganga slippir og
snauðir frá öllu sinu. Það öngþveiti, sem fjöldi einstaklinga er
kominn í, er nú að verða öngþveiti fyrir þjóðarheildina, sem
enginn veit nú, hvaða afleiðingar getur fengið. En þegar svo er
komið fyrii' þjóðinni, þá má altaf búast við erfiðri afkomu fyrir
kirkju bennar, einmitt þá stofnunina, sem mest ríður á að geti
rækt sitt sérstaka köllunarstarf á erfiðu tímunum, þar sem svo
margir spyrja: Hvaðan kemur mér hjálp? Þess er þá ekki heldur
að dyljast, að horfurnar fyrir kirkju vora og starfsmöguleika henn-
ar hafa ekki í annað skifti verið ískyggilegi'i en nú eru þær. Annars
vegar sjóum vér vaxandi kæruleysi manna um alt, sem við kemur
andlegu málunum, sem kristindómurinn og kirkjan hefir til með-
ferðar, kæruleysi, sem viða tekur að snúast upp í beina óvild
gegn kristindómi og kirkju og jafnvel teldi það bezt farið, að
dagar þessa tvenns væru sem fyrst taldir. Hins vegar sjáum vér
hið átakanlegasta skilningsleysi margra á skilyrðum þess, að
kirkjan geti sem kirkja þjóðarinnar unnið það starf, sem lienni er
falið af herra kirkjunnar. Er þetta skilningsleysi einnig farið að
gera vart við sig á löggjafarþingi þjóðar vorrar — hinu virðulega
Alþingi.
Þótt látið sé í veðri vaka af þeim, sem á undanförnum þingum
hafa unnið að því að gera starfi kirkjunnar i landinu sem erfið-
ast fyrir með samsteypu prestakalla og fækkun presta, að það,
sem fyrir þeim vaki, sé einmitt að efla trúarlífið í landinu þá
dylst. víst engum, að þetta er einber fyrirsláttur af hálfu þessara
forgöngumanna, þvi að það liggur í hlutarins eðli, að það er sízt
leiðin til eflingar trúarlífinu að gera prcstunum sein erfiðast fyrir
starfi þeirra og söfnuðunum að ná til presta sinna. Það er
miklu fremur andúð gegn kirkju og kristindómi, sem hér er að
verki, en ekki áhugi á velfarnan þessa, eins og látið er í veðri
valca. Sem betur fer, hafa söfnuðir lands vors ekki látið standa
á svari.
En þar sem nú komið er svo, að kirkja lands vors á í vök að
verjast meir en nokkru sinni áður, þá ríður meira á því en
nokkuru sinni áður, að starfsmenn kirkjunnar séu á verði, fullir
áhuga á starfi sínu, svo að söfnuðunum skiljist það æ betur og
betur, að þeir geta ekki verið án prestanna, og láti það ekki við-
gangast þegjandi, að prestarnir séu með samsteypu prestakatl-
anna frá þeim teknir, eða verkahringur þeirra gerður svo við-
áttumikill, að girt sé fyrir alt nánara samband milli presta og
safnaða þeirra. Eins og tímarnir eru, ríður á engu meira, en að
prestastétt íslands sýni það í öllu starfi sínu, að áhugi hennar