Kirkjuritið - 01.07.1936, Blaðsíða 53

Kirlijuritið.
Jolin A. Morehead.
307
Valdhafar Hindúa hafa að vísu reynt af fremsta megni að
lægja þessa öldu. Þeir hafa skrifað i blöðin gegn henni og sent
bænarskjöl lil stjórnarinnar. En Exhavabúar hafa þrátt fyrir það
þyrpst lil fundarhalda og guðsþjónustna kristinna manna og beð-
ið kirkjuna að gjöra fyrirbúnað til þess að taka á móti þeim.
Leiðtogar þeirra hafa samið svofelda ályktun og sent kristnum
biskupi: „Vér erum óánægðir með Hindúismann. Vér dáumst að
Jesú Kristi og þráum trú hans. Vér virðum líferni kristnu trú-
boðanna. Vér dáumsl að kristnum mannúðarstofnunum, eins og
skólum og sjúkraliúsum“.
Það er bersýnilegt, að engin kirkjudeild er ein út af fyrir sig
j)vi vaxin að bæta úr þessari bráðu þörf. Þessvegna vilja Irúboðs-
deildirnar vinna saman. Þeim er það ljóst, að þetta er bezta tæki-
færið, sem kristinni kirkju hefir nokkuru sinni boðist í Travan-
core. Þó.tt margskonar hvatir kunni að valda þvi, að fólkið biður
um fræðslu, þá geta kristnir menn ekki synjað því um það, að
segja því frá Kristi. Eittlivað verður að gjöra, og það fljótt.
Trúboðarnir í Travancore hafa beiðst hjálpar að sunnan, frá
Tamii. ()g þaðan hafa streymt kristnir sjálfboðaliðar norður til
Ezhava til dvalar um skeið. Hver árangur verður af því, er ekki
enn séð, en sennilega munu trúboðsstöðvarnar afhenda sjálfboða-
liðunum skrár yfir alla þá húsbændur, sem biðja um fræðslu í
kristindómi, og senda þá á heimilin. Hlutverkið bíður framund-
an, að fræða hundruð þúsunda um Krist og koma upp innbornu
einvalaliði, sem vill berjast fyrir málefni guðsríkis.
Ef kristnir menn reynast þessum vanda vaxnir, þá mun innan
liltölulega fárra ára rísa í Travancore þróttmikil og sjálfstæð
kristni. Það verða ekki aðeins einstakir menn eða heimili, sem
munu leita samfélags við Krist — heldur stórir skarar, heil héruð.
JOHN A. MOREHEAD
prófessor í New York og' forseti þriggja fyrstu „Alþjóðaþinga lút-
erskrar kristni" er nýlega látinn. Hann var aðalhvatamaður þess,
að þau voru haldin, og vann með því gott og fagurt starf að sam-
einingu lúterskra kirkna um heim allan. Hann safnaði um iangt
skeið miklu fé til styrktar bágstöddum söfnuðum og ferðaðist
>nn fjölmörg lönd þeim lil líknar og hughreystingar. Hann bar
cinkum fyrir brjósti kristni Rússlands, og urðu ofsóknirnar þar
heilsu hans ofraun. Einhver siðustu orð hans á banasænginni
v°ru bæn og áskorun um það, að rússneskum söfnuðum yrði rétt
hjálparhönd. „Miskunn Guðs var uppspretta starfa hans og kraft-
"i'inn í lífi hans“, sagði Marahrens, eftirmaður hans á forsetastóli,
l»n hann látinn. Á. G.