Kirkjuritið - 01.12.1939, Síða 49

Kirkjuritið.
Guði er ekkert ómögulegt.
Barnaprédikun eftir Johan Lunde biskup.
Kæru börn.
I dag ætla ég að segja ykkur sögu af Ólafi Þórðarsyni, vini
mínum.
Móðir hans var ekkja, góð og guðhrædd. Hún hafði mikla
mæðu af þessum syni sínum, því að engu tauti varð við hann
komið. Hann drakk og flaugst á, þegar hann fékk höndum undir
komið. Hún bað mikið fyrir honum. En fólkið sagði: Hann Óli
er vandræðamaður, hann verður henni aldrei til neinnar gleði.
En nú skuluð þið heyra, hvernig það, sem er ómögulegt fyrir
mönnum, er mögulegt fyrir Guði.
Á ferðalagi um dalinn hafði ég lofað því að nema staðar þar
1 grendinni og sýna skuggamyndir eitthvert kvöldið í kirkjunni,
það hafði aldrei sést þar áður. Samkoman átti að byrja kl. 5 e. h.
Móðir Ólafs bað hann að fara í kirkju í þetta sinn, því að hér
v®ri nýung á ferðum. En hann svaraði heldur hranalega:
>,Hvað ætli ég skeyti um prestinn eða skuggamyndirnar hans?“
°g svo bölvaði hann sér upp á það, að þangað færi hann ekki.
„Nei, mamma“, sagði hann. „Ég fer heldur eftir heyi upp á
heiði, því að það er þó til einhvers gagns“.
Eg kom vel snemma til kirkjunnar, festi upp myndatjaldið og
kom ast-lampanum fyrir. Kirkjan var alskipuð bæði niðri og uppi.
En þótt undarlegt væri, þá gat ég ekki kveikt á lampanum. Ég
reyndi með öllu móti — nei, það tókst ekki. Og klukkan varð 5
7~ fiórðung yfir 5 — hálf sex. Ég var alveg að komast í mát,
eg sveittist við lampann, en hann lét engan minsta bilbug á sér
finna.
Ég gaf það frá mér og sagði við aðstoðarmann minn:
„Eg get þetta ekki, Þorgeir, ég verð að taka þetta saman og
halda heldur prédikun fyrir fólkið“.
En hann svaraði aðeins:
„_Nei, láttu ekki undan, þú hefir það“.
Ég aftur á stað. Jú, reyndar. Loksins tókst það. En þá var líka
klukkan um 6.