Kirkjuritið - 01.06.1942, Qupperneq 67

KirkjuritiíS.
Áhrif móSurbænar.
‘211
aður, við megum til að hjálpa honum! Komið þið, við skulum
skira liann niðurdýfingarskírn í ánni“. Á svipstundu mynduðu
þeir hring um Georg. Þeir sögðu við hann, að eina ráðið til þess
að losna við kalda baðið væri að koma með þeim.
Hægur og rólegur, en í fullri alvöru, sagði hann: „Ég veit það
vel, að þið hafið næga krafta til þess að láta mig í ána og lialda
mér þar þangað til að ég er druknaður, og ef yður sýnist svo,
þá megið þið gjöra það, ég mun ekki veita neina mótspyrnu, en
hlustið fyrst á það, sem ég ætla að segja ykkur, og gjörið því
næst það, sem ykkur sýnist.
Þið vitið allir saman, að ég er 50 mílur í burtu frá heimili
mínu, en þið vitið ekki, að móðir mín er máttvana rúmfástur
aumingi. Ég man ekki eftir, að ég liafi séð hana annars staðar
en í rúminu. Ég er yngsta barnið hennar. Faðir minn liafði
ekki efni á að kosta mig til náms, en kennarinn okkar er góður
vinur föður mins og bauðst til þess að taka mig borgúnartaust.
Hann var mjög áfram um, að ég færi til bans, en mamma vildi
ekki samþykkja það. Þessi barátta eyddi næstum þeim iitlu
lífskröftum hennar, sem eftir voru. Að lokum, eftir mikla þrá-
beiðni, lét hún undan og sagði, að ég mætti fara. Undirbúning-
urinn undir burtför mína að heiman var fljótgerður. Móðir min
mintist ekki einu orði á burtför mina við mig fyr en morguninn,
sem ég fór að beiman, rétt áður en ég lagði af stað. Þegar ég
hafði lokið morgunverði, gerði hún boð eftir mér og spurði,
hvort alt væri tilbúið. Sagði ég henni, að svo væri, ég biði að-
eins eftir vagninum. Eftir ósk hennar kraup ég niður við rúmið
hennar. Hún lagði blíða kærleiksliönd á höfuð mitt, og bað
fyrir yngsta barninu sinu. Margar nætur hefir mig dreymt
þennan atburð, aftur og aftur. Það er sælasta endurminning
lífs míns. Ég held, að ég muni geta endurtekið hvert orð þess-
arar bænar, meðan ég lifi. Því næst sagði hún við mig:
„Elsku drengurinn minn, þú getur ekki skilið, og munt aldrei
skilja til fulls sársauka móðurhjartans, þegar hún skilur í síðasta
sinn við yngsta barnið sitt. Þegar þú nú yfirgefur heimili þitt,
hefir þú í síðasta sinn, hérna megin grafar, litið andlit hennar,
sem elskar þig meir en nokkur dauðlegur maður elskar þig eða
getur elskað þig. Faðir þinn hefir ekki efni á að kosta ferð
þína fram og aftur, svo að þú getir heimsótt okkur þau tvö ár,
sem námstíminn varir. Það er ómögulegt, að ég geti lifað svo
lengi. Sandurinn i stundaglasi mínu er næstum útrunninn. Á
hinum fjarlæga stað, sem þú nú ferð til, verður engin elskandi
móðir til þess að gefa þér góð ráð á þrautastundunum. Leitaðu