Kirkjuritið - 01.06.1942, Blaðsíða 11

Kirkjuritið.
Stríðskirkja Noregs.
185
setti hún hervörð um hús Berggravs biskups og tveggja
biskupa annara og hafði þá þar i haldi. A föstudaginn
langa, 3. apríl, söfnuðust tvö þúsund manns saman í
Frelsarakirkjunni í Osló eða fyrir utan hana og von-
uðust eftir því, að Berggrav 'biskup myudi prédika þar.
En kirkjupresturinn gekk þá fram og boðaði, að hann,
sem ætti að prédika, fengi nú ekki að fara heiman frá
sér. Siðan var messað vfir öilum mannfjöldanum inni
og úti, og að því loknu var klukkum hringt og sungnir
söinu söngvarnir sem 1. fehrúar í Niðarósi. Aðra eins
belgistund og tilbeiðslustund höfðu fáir lifað áður. En
skyndilega komu flokkar Quisíings, gráir fvrir járnum,
og mannfjöldinn tvístraðist. Alt hafði farið fram með
stakri ró og stillingu.
Tveimur dögum síðar, á páskadag, lásu ellefu hundruð
norskir prestar upp yfirlýsingu þess efnis i kirkjum sín-
um, að þeir væru einhuga um að fara að dæmi biskupa
sinna og prófasta og hafna allri samvinnu við Quislings-
stjórnina. Þeir segðu af sér stjórnskipuðum embættum
sinum i ríkiskirkjunni, en myndu leitast við að gegna
áfram prestsþjónustu samkvæmt hoðum Heilagrar ritn-
ingar. Er þetta alveg einstæður athurður í kirkjusögu
Norðurlanda.
í Frelsarakirkjunni í Osló las Hygen dómprófastur
upp yfirlýsinguna, því að Berggrav var enn í haldi: Að
'oknum lestri mælti hann: „Prestarnir liafa stigið þetta
spor daprir í hjarta. Vér viljum, að söfnuðirnir skuli
vita, að það eru ekki prestarnir og embætti þeirra, sem
oiest er um vert, heldúr kristuilífið í söfnuðunum. Þess-
vegna á þetta ekki heldur að vera aðalumhugsunar-
efnið á páskum. Það, sem á að fylla hugi áheyrend-
amia og vera þeim Ijós á vegi, er páskasólin, sem Guð
lætur renn upp yfir öllum heiminum“.
V.
Þessi yfirlýsing norsku prestanna er svo merk, að hún
verður birt hér i heilu lagi: