Kirkjuritið - 01.06.1942, Blaðsíða 63

Kirkjuritið.
Á kristniboÖsakrínunl.
23 7
Kína. Ég tek dæmi, eitt af liinum mörgu, sem ég hefi
séð með eigin augum. Betlarinn situr á götunni og biður
um peninga. Sumir gefa honum einn eyri, flestir ekki
neitt. Þegar honum virðist starfið ganga alt of illa, veltir
liann sér á götunni og orgar eins og dýr. Hann er tötrum
húinn, fáfróður, gramur, tortrygginn og vonarsnauður.
— Mér er sagt af þaulkunnugum mönnum, að á kveldin,
þegar hetlararnir koma heim, taki ættmenni þeirra frá
þeim alt, sem þeir hafa unnið sér inn með betli sínu.
Svo fá þeir eitthvað lítilsháttar að horða, ef vel stendur á.
Kristniboð vort starfrækir skóla fyrir blinda menn og
drengi. Þar læra þeir að lesa, skrifa og syngja. Þar læra
þeir kristin fræði. Ég mun aldrei gleyma fyrstu lieimsókn
minni á skólann. Kristnihoðinn sýndi mér alt, sem ég
vildi sjá. Hlé var á kenslunni, en tveir drengir voru i
skólastofunni. Við heilsuðum þeim. „Láttu okkur nú
heyra, að þú kant að lesa“, segir kristniboðinn við ann-
an þeirra. Drengurinn' flettir upp í Biblíunni og les,
skýrt og greinilega. „Sýndu okkur, að þú kant að skrifa“,
bætir kristnihoðinn við. Drengurinn finnur áhald til að
skrifa með blindraletur, stingur pappír inn í það og
skrifar dálítið. Kristnihoðinn teknr hlaðið og réttir liin-
um piltinum. „Lestu nú það, sem hann félagi þinn skrif-
aði“. Og drengurinn las — auðvitað á kínversku — þessi
orð: „Uppliaf fagnaðarboðskaparins um Jesúm Krist,
Guðs son“. Aldrei hefi ég heyrt þetta vers lesið með slík-
um fögnuði. Það var vafalaust vegna þess, að drengur-
inn óskaði að kynnast fagnaðarhoðskapnum frá upphafi
til enda.
Þegar Noregur dróst inn í styrjöldina, ákvað stjórn
Kristniboðsfélagsins að liætta fjárhagslegum stuðningi
við Blindraskólann. — Auk þess her þess að gæta, að
kristniboðinn, sem stjórnar honum, verður að vinná
mestan hluta dagsins við sjúkrahúsið sem lyfjafræðing-
ur og kennari hjúkrunarnemanna.
Og hvernig fór?