Kirkjuritið - 01.06.1942, Blaðsíða 60

234
Spakmæli.
Júní-Júli.
Á insta þráin ekkert föðurland?
„í heimi, þar sem lungu sanna, að loft hafi verið til á undan
þeim, þar sem augu sanna, að ljós hafi verið til á undan þeim,
þar sem fegurðarsmekkur mannssálarinnar staðhæfir, að feguið
hafi verið til á undan honuip, þar sem hin vísindalega leit og for-
vitni mannsandans sannar, að á undan henni hafi verið til stað-
reyndir,— ætti þá hið mikilvægasta og dýpsta í manninum: Hin
innilegasta elska, hin fullkomnasta hollusta, hið andlega hungur
sálarinnar og hin næmasta innsýn að sanna það, að ekkert hafi
verið til á undan þessu, er samsvari því og fullnægi?“ — Harry
Emerson Fosdick.
Sjúkar sálir.
Það eru margir sjúkrabeðir í Ameríku, en í öðru hvoru sjúkra-
rúmi Bandaríkjanna liggja sálærsjúkir menn. Heimurinn hefir
mikla þörf fyrir þann boðskap og þá trú, er gerir sálir manna
heilar. Pétur Sigurðsson safnaði.
Að kveðja heim sem kristnum ber.
Ég minnist þess, að faðir minn, séra Guðlaugur Guðmundsson,
sagði oft við okkur börnin, meðan hann lá banaleguna, að sig
langaði til, að við yrðum viðstödd, þegar dauða hans bæri að, svo
að við gætum séð, hvernig sannkristnum manni bæri að taka
dauða sínum. Það var klukkan 9 um kvöldið 9. marz 1931, að við
systkinin vorum stödd inni hjá honum að vanda ásamt móður
okkar og nánustu skyldmennum.
Faðir ininn virtist sofa rólega, en vaknaði alt í einu og kallaði
á móður mína og sagði: „Eru nú öll börnin mín inni hjá mér?“
Og játti hún því. Bar hann þá höndina upp að enninu og signdi
sig og mælti: „Jesús minn“. Féll svo höndin máttlaus niður; hann
var dáinn.
Nokkurum dögum áður en hann dó, orti hann eftirfarandi vísu
til vinar síns, Lárusar H. Bjarnasonar:
Frjáls er andinn ferðbúinn,
förina lítið heftir.
Bráðum sinar, bein og skinn
í bólinu skil eg eftir. Guðrún Guðlaugsdóttir.