Kirkjuritið - 01.06.1942, Blaðsíða 38

212
Prestastefnan.
Júní-Júlí.
kristindómsins megi sigra heiminn, en að guðlaus efnishyggjan
verði að lúta 'í lægra haldi. Oss er það aðalatriði, að sú lífs-
skoðun fái að ráða, Sem lirífur mannshugann frá því, sem er
lágt og gildislaust, en hefji hann til æðri þroska, sem leiðir af
kærleika, bróðurhug og velvild til allra manna.
Að ófriðnum mikla loknum og einnig nú, þegar.líkast er sem
eldi og brennisteini rigni yfir lönd, borgir og gróðursæl héruð,
já, yfir mannfólkið, sem þessa jörð byggir, þá þarf kirkjan að vera
á verði. Vér hljótum að sjálfsögðu að fagna því, ef j)au öfl, sem
vér teljum óheillavænleg þjóðunum, lúta i lægra haldi, en i því
sambandi verður ekki komist lijá því, að sérhver þjóð rannsaki
og spyrji sjálfa sig: Hvaða stefnur og straumar verða sterkastir
í þjóðlífum að styrjöldinni lokinni? Hvert mun hin vestræna
menning stefna? Verður hún enn undir jafnsterkum áhrifum
efnishyggjunnar og áður var? Ke.mst mannkynið nú að raun
um, að jjar er ekki vegurinn til hamingju þjóðanna? Nútíma-
maðurinn gleymdi hollráðum feðranna, kristiniia forfeðra, sem
vildu láta komandi kynslóð byggja á bjargi kristindómsins. Það
gagnar litið að vinna ófriðinn, en bíða tjón á sálu sinni. En
jiað er liætta, mikil hætla á því, að þjóðirnar stórspillist við
allar jiær skelfingar, hatur, miskunnarleysi og hefndarathafnir,
sem þær taka þátt í og verða að liorfa á. Ef vel á að fara, ef
stefna á móti bjartari og betri tímum, ])á verðum vér að safnasl
um þann leiðtoga „í daganna þraut“, sem aðeins hefir andlega
lieill mannkynsins fyrir augum. Kristur einn er vegurinn. Kirkj-
an verður að láta þjóðfélagsmálin til sin taka, eins og nokkur
kostur er. Vér skulum, kirkjunnar menn, horfast í augu við
þann sannleika, að maðurinn, einstaklingurinn, á mörg áhyggju-
efni, mörg erfið vandamál, sem hann, þótt þau séu ekki altaf
trúarlegs eðlis, þarf liðveizlu við. Þjóðfélagslegu vandamálin
verða hvort sem er ekki leyst svo vel sé og giftusamlega, nema
kirkjan komi þar til hjálpar með æðra og göfugra sjónarmið.
Hinir jjjóðfélagslegu leiðtogar þurfa að verða betur kristniiv
eins og prestarnir mega hins vegar standa fastari fótum á jörð-
inni í starfinu fyrir þetta líf — því að hið jarðneska ldf — lífið.
sem ég og þú lifum hér á jörðu, stefnir hærra. Hér er undir-
búningstíminn, skólinn, deiglan, sem málmurinn á að mótast i'-
Þessvegna er það auðvitað aðalverkefni vort að hrópa til sain-
tíðar vorrar öllum stundum, hvert sé hið sanna eðli mannsins,.
að hann sé skapaður af Guði, í Guðs mynd, og honum sé ætlað’
að halda áfram til eilifs lífs, lifa um óendanleg ár við brjóst
þeirrar tilveru, sem aldrei sleppir barnj; sínu úr faðmi sér —
að hann þurfi fæðu fyrir líkama sinrt — en lifi þó elcki á einui