Kirkjuritið - 01.06.1942, Blaðsíða 58

Júni-Júli.
Skálholtskirkja.
Það niun vera ákveðið, að Skálholtsdómkirkja verði endur-
hygð nijög bráðlega. Þess er ekki vanjiörf, því að kirkjan, sem
nú er á þessum stað, er hrörleg og líti fær til notkunar að vetri
til, og að öðru leyti ekki samboðin söguhelgi staðarins.
Skálholtsstað verður að sýna viðeigandi sóma í samræmi við
hans sögulegu helgi, og þá er j)að fyrst og fremst kirkjan, sem
þarf að rísa upp vegleg og fögur á grunni hinnar fornu döm-
kirkju, sem enn sér móta fyrir allgreinilega.
Hin fyrirhugaða kirkjubygging verður að framkvæmast svo,
að hún verði minnisvarði, samboðinn þeim ágætu kirkjuhöfð-
ingjum, sem þar sátu á stóli og báru þar beinin, t. d. liinum
hálærða Brynjólfi Sveinssyni og hinuni óviðjafnanlega ræðu-
skörungi Jóni Vídalin, sem alt fram á síðustu áratugi var heim-
ilisprestur á fjölda heimila og átti mestan þátt í, næst Hallgrími
Péturssyni, að móta og viðhalda kristnilífi þjóðarinnar.
Eins og kunnugt er, lét herra Brynjólfur biskup Sveinssou
reisa mikla og merkilega dómkirkju i Skálholti, þegar hann
sat þar að stóli. Þessi kirkja var bygð úr timbri, veglegasta
Guðs hús, sem þá var til hér á landi. Að öllu var hún liin vand-
aðasta og vel búin.
Það vill nú svo vel til, að til er allnákvæm lýsing, uppdráttur
og myndir af þessari kirkju, svo að auðvelt er að gjöra sér hug-
mynd um útlit hennar og gerð.
Það ætti vel við, að hin nýja Skálholtskirkja yrði bygð í lík-
ingu við dómkirkju þá hina miklu, sem Brynjólfur Sveinsson
lét reisa, að sjálfsögðu minni og að öðru leyti í samræmi við
þörf safnaðarins og kröfur nútimans 'til vandaðri húsa.
Skálholt var upphaflega gefið íslenzkri kirkju til biskupsstóls
og svo ákveðið, að þar skyldi jafnan vera biskupssetur. Að stóll-
inn var fluttur þaðan, v.ar brot gegn ákvæði gefandans. Eklci
má minna vera en reynt sé að bæta fyrir þettíj- brot, ef ekki
á þann liátt að flytja biskupsstólinn þangað aftur, þá á annan
hátt, svo að vegur staðarins megi aukast sem mest og verða
kristinni kirkju til eflingar og þjóðinni til sóma.
. Einar Sifiiirfinnsson.
Spakmæli.
Heimurinn bregst þeim, er treysta honum eingöngu.
„Eg verð þess var, að einskonar vonleysi og uppgjöf hefir
búið um sig í sál minni á hinu liðna ári. Ég vænti ekki mikillar
hamingju það sem eftir er æfidaga minna“. — H. G. Wells, í
„Homo Sapiens",