Kirkjuritið - 01.01.1943, Blaðsíða 40

34 Eiríkur Eiríksson: Jan.-Febr.
enda á ofbeldi og hrokafulla harðstjórn, þar til sann-
leikurinn liefði sigrað og jöfnuður komizt á“. Hér er
hin þriðja merking orðanna: í því, sem mins föður
er. Yndislegt er að vera í drottins húsi eða leita sam-
félags við Guð í ríki náttúrunnar. En i ríki baráttunnar
var Jesús um fram allt. Réttlætisins, sannleikans, friðar-
ins megin var hann. Og þá sjáum við um leið, hve orðin:
„í því, sem míns föður er“, eru fjai-ri öllum hroka, því
að það var ekki liið veglega musteri, sem varð umhverfi
Jesú nema um stund, og ekki heldur liljur vallarins.
Ferill lians varð krossganga, lífi hans lauk á tré.
„í því, sem míns /’öður er“. Við sjáum stjörnur og sól
letra þau orð ú himininn og gróðurlönd sumarsins. Við
erum vönust að líta þau í umgjörð hins veglega must-
eris. En þeim er og samfara fátækt, umkomuleysi, þján-
ing. Við erum einnar eða annarar þjóðar, ættar, flokks,
félagsskapar. En einn er Guð. Einn er í því, sem föður-
ins er, og hann er á krossinum, hann er í dýpstu kvöl
og smán. En Jesús er í hinni mestu þjáningu, er hann er
fjarri musterinu veglega, er myrkur hylur sköpunarverk
Guðs, þá segir hann: „Faðir í þínar hendur fel ég anda
minn“. Þessi eru hans síðustu orð. Og berum þau nú
saman við fjTrstu unnnælin, sem guðspjöllin hafa eftir
honum. „í því, sem míns föður er“. Þetta eru næstum sömu
ummælin, hugsunin er nákvæmlega eins! Þannig er þá
orð trúarinnar. Það hljómar hér í helgidómnum og það
nær frá birtu upphimins til liins mesta myrkurs kvala
og dauða. Og þetta orð, þessi hugsun nær ekki aðeins
til þessa; hún tengir þetta saman, hún skapar þessa af-
stöðu livers til annars, svo að eins og turn kirkjunnar
bendir okkur að leita bærra til Guðs í lífi okkar, þann-
ig er og krossinn hin sama vísbending og um leið sigur-
tákn og trygging þess, að allt mótlæti og erfiðleikar megi
verða okkur til blessunar, séum við sífellt minnug orð-
anna, að við erum í því, sem föurins er. Megi þessi