Kirkjuritið - 01.12.1945, Blaðsíða 31

Kirkjuritið.
Vestur um haf.
317
„Eitt er mest, að ertu til,
allt, sem þú hefir lifað“.
Og fæsta grunar nú, sem ganga á sumardegi um þetta skógar-
þorp við broshýrt Winnipegvatnið, hvílíku verði landið er keypt.
Mér finnst eins og hvíslað sé að mér við hvert fótmál: Drag
skó þína af fótum þér, því að staðurinn, sem þú stendur á, er
heilagur. Ég er nætursakir á prestssetrinu lijá séra Skúla Sig-
urgeirssyni og konu hans. Hann er mikill áhugamaður um end-
urbætur í félagsmáhim, og mun það einkum valda, að hann
gerðist prestur. Kirkja stendur lijá prestshúsinu og flyt ég þar
erindi um kvöldið, en séra Valdimar Eylands sýnir kvikmynd
Vigfúss Sigurgeirssoncr af íslandi, er ég hafði með mér að
heiman. Annars líður kvöldið við söng og hljóðfæraslátt, prests-
hjónin og sonur þeirra eru mjög sönghneigð öll, og svo eru
þær staddar hér Eylandsmæðgur, ágætar söngkonur. Morgun-
in eftir heimsæki ég gamla fólkið i Betel, og höldum við þar
morgunguðsþjónustu, svo sem venja er daglega. Þátttaka er mjög
almenn og söngur góður. Vel er fylgzt með því, sem ég segi.
Hér er Bet-El, Guðs-hús, hér er hlið himins, forgarður eilífðar-
innar, eins og gáfukona nefndi eitt sinn ellina. Ytri kjör ell-
innar eru oft þung, en þó dreymir marga ljúfa og fallega
drauma með stein undir liöfðinu eins og Jakoh forðum. Þetta
aldraða fólk sér stigann upp af jörðinni til himins. Og liann rís
frá íslandi. „Þegar við erum dáin, ætlum við að skreppa fyrst
til íslands“, hugsar það. Vísa Sigurðar Breiðfjörð til ættjarð-
arinnar á hér sannarlega við:
„Ginnunga upp úr gapi’ óholla
gráhærða réttu jökulkolla,
svo vér frá Gimli getum sjá,
hvar gamla ísland forðum lá“.
Já, hér er ísland, hið eilifa, sem stendur enn traustari rót-
11111 í ríki andans en fjöllin í skauti sjávarins. Og ást þess fólks
til Islands er nátengd ástinni lil Guðs og föður allra. Skömmu
tftir guðsþjónustuna er sýnd íslandsmyndin, og það er nú þeg-
ið. Oft er kallað, t. d. þegar íslenzkir hestar koma töltandi, eða
'nenn þekkja æskustöðvar sínar. „Þarna rétt lijá stóð bærinn
minn“, segir einhver. Fólkið gleymir stað og stund. Það þyrp-
•st um mig og'þakkar fyrir myndina ákaflega vel. „Nú fer vel,
«ð konan þin er hvergi nærri“, segir ein, og glettnin gægist út
augnakrókunum. Betel er ágætlega stjórnað, og mun svo liafa