Kirkjuritið - 01.12.1945, Blaðsíða 69

Kirkjuritið.
Tímamót.
355
En ef um sekt væri að ræða, liver er þá sú sekt? Sú,
aS hinn ómyndugi hefir telcið sér vald hins mynduga. I
riki lífsins er Krists-lundernið forsenda myndugleikans.
í riki lífsins er góðleikur og trúmennska skilyrSi alls
vaxtar og verndar. Þvert ofan í þessi opinberuSu og auS-
skildu sannindi liafa menn öldum saman afrækt Krists-
lunderniS. MeS ofurkappi hafa þeir hinsvegar rælct
Lúcifer-lundernið — hnýsnina eftir þekkingu og mætti
— meS þeim afleiSingum, sem umliSin styrjöld er gild
heimild um.
Um þessi efni virSist mér Einar skáld Benediktsson
yrkja af djúpsærri andagift. MiSaS viS þaS, sem nú er
framkomiS, hljóma orS hans eins og spámannleg fram-
sýn:
„Sá andi, sem fjötrast viS reynslu og' rök,
er rangliverfa af brjóstsins innstu greind.
Ljóshnýsna engilsins sálarsök
og synd er: liann blindast á æSri reynd.
Ei reiSi, en aumkvun vors eilífa herra
vann ofvitinn himins, sem féll til liins verra,
— meS kraftinn, sem evddist í öfugtök,
meS augun, sem fyrirheitsströndin er leynd.“
Ennfremur
„Ljósberinn óttast. Hann á ekki trúnaS.
Hans andi á þekking, ei veizlubúnaS.
Af hverri lians eg'gjun viS Edens-kyn
vex aldin banvænt á lífsins meiS.“
Og' loks:
„Loki veit.
Hann slæSur sleit
eitt sinn í guSaglaumi,
og logann mikla leit.
í dimmum draumi
aS rökkurraumi
varS regin eitt af himnasveit".