Kirkjuritið - 01.12.1945, Blaðsíða 16

302
Þórður Tómasson:
Nóv.-Des.
inn, sem saknar þín. Á aðfangadagskvöld langar alla
heim. Þá má enginn vera úti og hafa hvergi höfði sínu
að að halla“.
Þeir gengu þegjandi um stund. Þá sagði hinn: „Segðu
mér eitthvað um foreldra þína. Þótti þér fjarska vænt
um þau?“
„Pabhi dó, þegar ég var lítill“.
„En mamma þín?“
„Hvort mér þótti vænt um mömmu ------------
„Já, það þótti þér auðvitað. Og henni um þig. Segðu
mér svolítið frá henni. Og um aðfangadagskvöld heima
hjá ykkur“.
Hann svaraði ekki, en tók að berjast við grátinn.
„Það hlýtur að vera þungt að missa móður sína. En
það er líka þungt fyrir foreldra að missa hörnin sín.
Ef það'værir nú þú, sem værir dáinn, og móðir þín
saknaði þín á aðfangadagskvöld. Það hefði verið enn
þyngra. Nú er hún heima — hjá Guði — og heldur jól“.
Ungi maðurinn leil snöggt til hans, en sagði ékkert.
„Hvers vegna segir þú ekki neitt? Trúir þú ekki á
Guð ?“
„Ég hefi nú heldur lítið orðið hans var“.
„Þelta máttu ekki segja. Trúði ekki mamma þín á
Guð ?“
„Jú“, svaraði liann lágt.
„Þarna sérðu“.
„Hvers vegna tók liann þá mömmu mína frá mér?
Menn hafa heldur lítið af Guði að segja, þegar þeir eiga
ekki annan samastað en þjóðhrautina og gististofuna“.
„Guð er líka með þeim, sem svo er ástatt fyrir. Hon-
um þykir jafn vænt um þá og alla aðra“.
„Ilvað veizt þú um það?“
„Ég veit það. — Og það er einmitt þetta, sem jólin
boða“.
„Þú getur svo sem haldið yfir mér prédikun“.
„Ég segi þér einskæran sannleikann.