Kirkjuritið - 01.12.1945, Blaðsíða 18

304
Þórður Tómasson:
Nóv.-Des.
einkasonur þeirra, stóri, góði, duglegi drengurinn þeirra.
— í lífi mannanna kemur það fyrir, sem ekki er unnt
að skilja, en þó verður að beygja sig fyrir. Leiðið uppi
í kirkjugarðinum og steinniiln með nafni hans voru inn-
sigli þess. Alll varð svo hljótt hjá gömlu hjónunum.
Þau fundu, að ef þau ætluðu að talast við um það,
myndi gráturinn grí])a fvrir. Einkum nú, er leið að
jólum. Þau höfðu yfirleitt forðazt að nefna orðið jól.
Þau liöfðu farið þögul saman upp í kirkjugarðinn og'
prýtt leiðið með greni og nýjum blómsveigi. Og mamma
bafði raðað grenikvistum um stóru myndina af syni
þeirra, sem hékk á þilinu inni í stofunni. Þau höfðu
ekki talað um það. En þá liafði pabbi grátið.
Og nú var aðfangadagskvöld. Það hafði ekki verið
bakað og steikt eins og áður hafði verið venja fyrir
hátíðina. Mamma hafði nú samt náð sér í lílið jólatré.
En það stóð kertalaust og skrautlaust í skotinu i hinni
stofunni. Og þó — þegar kvöldskuggarnir sveipuðu jörð-
ina og ómur kirkjuklukknanna barst inn lil þeirra,
vaknaði hjá henni einhver jólatilhlökkun. Hún fann,
að þeim liefði ekki farizt að öllu sem skvldi. Þau urðu
að opna hús sitt fyrir hátíðinni. Ilún varð að gjöra ögn
jólalegt i stofunni, líka vegna pabba. Honuni var þar
svo þungt í skapi — átti i sáru sálarstríði. Hann var orð-
inn svo ellilegur í andliti. Hendingar úr sálmi stigu
upp úr djúpi hugans:
Allir synd og sorgum hafni.
Höldum jól i Jesú nafni.
Hún kveikti og breiddi dúk á borð. Hún lagði á borð
handa þremur, líka þar, sem sonur þeirra hafði vei-ið
vanur að sitja. Það var öldruðum föður hans ofraun.
Hann settist á legubekkinn og greip báðum höndum
fyrir andlit sér. Hún kom og seltist hjá honum:
„Góði pabbi. Mér fannst ég þurfa að búa honum rúm
hér í kvöld. Það er eins og við eigum von á honum, og
hann sé með. IJann á að vita það, að honum er ekki