Kirkjuritið - 01.12.1945, Blaðsíða 15

Kirkjuritið.
Jólagestur.
301
innar og fylla hugann. Það eru aðfangadagskvöldin
heima hjá mönamu, þegar hún var á ferðinni fram og
aftur milli eldhússins og stofunnar, bar á borð, rétti
lionum böggulinn með jólagjöfinni í og horfði á hann
með björtu brosi í auga og Jilakkaði til að sjá, hversu
liann yrði glaður og liissa. En Jivað það var unaðslegt
að minnast þessa og dreýma — hérna úti, einn á fann-
breiðunni---------.
II.
Allt í einu finnst honum maður ganga við lilið sér.
Það er orðið of skuggsýnt til að greina andlitsdrætti
lians. En röddin er með æskuhreimi: „Gotl kvöld, félagi,
og gleðileg jól“.
Hann svarar engu. Hann langar eklvi í samræður.
„Eigum við að verða samferða", segir binn. „Hvert
ætlar þú?“
Hann svarar eldvi að heldur.
„Þú áll ef til vill engan vísan samastað?“
Það er nú raunar eittlivað í raddblænum, sem er
aðlaðandi. Hann kemur sér að því að svara lágum rómi:
„Nei“.
„Þá getur þú komið heim með mér. Það er ekki svo
Iangt héðan“.
„Nei, þaldva þér fyrir“.
„Þú skalt fá góðar viðtökur. Foreldrar mínir munu
fagna þér“.
„Þau þekkja mig ekki“.
„Það sakar eklvi Jiót“.
„Nei, ég vil það eldvi. Ég er einfær að sjá um mig“.
Hinn léggur liöndina á öxl honum:
„Svona máttu ekki taka þessu. Mig langar svo til að
fá þig með mér lieim. — Áltu sjálfur enga foreldra?“
„Nei“.
„Eru þau dáin — bæði?“
„Já“.
„Þá áttu einmitt að koma með mér. Þá er það eng-