Kirkjuritið - 01.12.1945, Blaðsíða 20

306
Þórður Tómasson:
Nóv.-Des.
sem hékk á þilinu. Hann nam staðar oi> starði á hana.
„Já, þetta er myndin af syni okkar. En liann dó nú i
haust. Þekktuð þér liann?“ spurði konan.
„Dáinn“, varð piltinum að orði. „Það var hann, sem
varð mér samferða! — En það getur ekki átt sér slað.
Þetla lilýtur allt að vera villeysa. Lofið þið mér að fara
aftur“.
„Nei. Nú verðum við að l'á að heyra, livernig í þessu
öllu liggur“, svaraði konan og grét fögrum lárum.
Og hann lióf frásögn sína. Um fund þeirra ókunna
mannsins. Um heimili sitt og móður sína og gönguna frá
jólum gististofunnar út á fannbreiðuna. Það var eins
og þegar sagt er frá draumi og þó svo sennilegt. Það
var augljóst, að pilturinn var ekki að gjöra sér leik að
þessu. Hann hafði einungis lifað það, sem öllum mönn-
um var ofvaxið að skýra.
Manmia leit lil pabba. Dularfullt bros leiftraði um
varir hennar.
„Vertu nú hérna hjá okkur og haltu jól. Þú átt ekk-
ert annað athvarf. En farðu nú fyrst í þurr föt“.
Snjórinn bráðnaði, svo að lak úr honum.
Hann fór í föt af syninum. Og hann seltist að horðinu
fyrir framan diskinn lians. Pabhi liafði ekki sagt neitt.
En augu hans fylltust tárum, og liann harðist við grát-
inn, þegar pilturinn settist þar, sem sonur lians var van-
ur að sitja.
En engu að síður voru jólin komin í stofuna. Heim-
urinn ósýnilegi var kominn svo nálægt þeim. I þessu
var huggun fólgin og friður.
Þegar þau skildu til að taka á sig náðir — gesturinn
ungi í herbergi sonarins — vafði mamma hann að sér
og sagði:
„Ég held nú samt, að það liafi verið sonur okkar, sem
kom með yður hingað. Guð hefir lofað honum að leiða
okkur gömlu hjónin aftur á rétla braut. Við bugsuð-
um of mikið um sorg okkar og' gleymdum bæði jólun-