Kirkjuritið - 01.12.1945, Blaðsíða 47

Kirk j uritiÖ.
Vestur um liaf.
333
sjáum við aðeins ský á stangli eins og hverareyki og gufumekki.
Siðan verður samfellt skýjabelti, en ])ó sjást enn fjallatindarnir.
Seinast hverfa þeir flestir í þokuliafinu. Við og við sjást þó
nýir gnæfa upp úr. Eftir tæpar tvær stundir erum við komin
yfir fjallgarðinn, lækkuin flugið og losnum við grímurnar. Un-
aðsjón blasir við, sem minnir á ísland: Hafið, hafið, fossar og
fjallshlíð, ár og hvanngrænar skógarbrekkur. Allt er þó enn
hærra og stórfenglegra. Niður, niður, og mig tekur að verkja
í eyrun. Fyrr en varir snerta flugvélarhjólin jörðina. Við erum
lent í Vancouver. Kl. er 9. Nú þarf að hafa liraðan á. Og það er
gjört. Hálfdan Þorláksson, safnaðarforseti og ræðismaður, og
Bjarni Kolbeins skipasmiður bíða min i bíl, aka mér heim til
konsúlsins, þar sem dagverður er á borðum, og síðan eftir
skamma stund af stað suður, í áttina til Blaine. Frú konsúlsins
er með og sonur þeirra, glöð og skemmtileg.
Blaineþorp er í Bandaríkjunum, svo að töf lilýtur að verða
einhver við landamærin, og öll leiðin er 32 mílur. Við komum
i tæka tíð og göngum þegar til kirkju. Hún er alskipuð fólki.
Báðir íslenzku söfnuðirnir í Blaine eru þar, og ég geng méð
báðum prestunum inn i kórinn. Söngur er afbragðsgóður, og
stjórnar Sigurður tónskáld Helgason, Helgasonar. Séra Guð-
mundur Johnson þjónar fyrir altari, en við séra Albert Ivrist-
jánsson höldum ræður. Ég mun aldrei gleyma stundinni, sem
ég á i þessari fögru' íslendingabyggð. Að visu er hún mikils
til of stutt — ég fæ aðeins tíma til að 'taka í höndina á sumum
vina minna úr Vatnabyggðum — en einingin og samhugurinn
með þessu fólki öllu vekur aðdáun mína, og það ekki aðeins
við guðsþjónustuna, heldur einnig i samsæti, sem mér er haldið
á eftir. Þar tala meðal annars forsetar safnaðanna, Mr. Dani-
elsson fyrrum þingmaður og síðast en ekki sízt báðir prest-
arnir. Þeir leggja megin álierzluna á boðorð Krists: Allir eiga
þeir að vera eitt. Allir kristnir inenn eiga að þjóna hverir öðr-
um í kærleika. Djúpið, sem myndaðist milli safnaða íslendinga
fyrir mörgum árum, verður að brúa. Já, meira en það, það
verður að liverfa algerlega. Og nú er einlæg viðleitni hafin i
þá átt á báðar hliðar. Guð gefi henni fullan sigur. Mér þykir
fyrir því að geta ekki verið lengur með löndum mínum í
Blaine, en áætlun mín er ströng, og henni verður að fylgja ná-
kvæmlega. Um kvöldið á ég að flytja prédikun og erindi suður
i Seattle, og þangað eru 115 mílur.
Við erum 4 i bílum. Fóstursonur þingmannsins við stýrið og
kona hans við hlið honum. Við Sigurður Helgason i aftursæti,