Kirkjuritið - 01.12.1945, Blaðsíða 51

Kirkjuritið.
Vestur um haf.
337
um sínum og varpa öndinni þreytulega. Við erum á flugvelli
140 milur suður af New York.
Fimm dögum seinna, 1. ágúst, liefst flugið frá hervellinum
í Presque Isle í Main. Við erum 7 íslendingar í stórri herflug-
vél. Flogið er í 3 áföngum, en staðið við á Labrador og Græn-
landi. Við erum 3Vi stund á fluginu hvern áfangann, eða 10%
til Keflavikur. Flugið yfir Grænlandsjökla er stórfenglegra en
orð fá lýst. Nýfallinn snjór hylur linda og bungur, allar linur
mjúkar og fagrar, undratign og æfintýraljómi yfir þessu víð-
tenda vetrarríki og háa helgidómi. Skriðjöklar fylla gil og
skorninga, og augað getur fylgt þeim, unz sjórinn brýtur þá.
íshrönglið nær langt út á haf. Hvílík dirfska að nefna tand
þetta Grænland. Hvitserkur er sanni nær.
Jóhann Sigurjónsson sagði eitt sinn við mig í gamni, að
fyrir þann, sem kæmi austan um haf, væru Færeyjar slúður-
saga um ísland. Oðru vísi fer þeim, er yfir Grænland flýgur
lil íslands. Grænland hoðar honum glæstustu fegurð Fjallkon-
unnar. Rn heimkoman ein, að hún er móðir.
Horft um öxl.
Þessar vikur vestra sá ég glöggt, hverjum breytingum tím-
inn veldur á aldarfjórðungi. Kynslóð kveður, og önnur ný kem-
ur fram á sjónarsviðið. Þeir, sem ég þekkti áður í broddi tífs-
ins, gerast nú gamlir og hárir. Aldrei hefi ég verið minntur
átakanlegar á orð Krists: „Lífið er brú. Vér eigum að ganga
yfir hana en ekki reisa oss fasta bústaði á henni“.
Máttur íslenzkunnar i Vesturheimi reynist miklu meiri en
margur tiugði. Henni er ekki fylgt til grafar með gömlu kyn-
slóðinnj. Við fyrri vesturför mína var þvi spáð, að íslenzkan
yrði útdauð vestra eftir 25 ár. Nú dirfist enginn að bera fram
slíkar hrakspár. Kirkjan og Þjóðræknisfélagið eiga beztan þátt-
inn í varðveizlu íslenzkunnar, og mun svo enn um langa hríð.
Kirkjulífið er að ýmsu orðið heilbrigðara. Ófriðarbálið, sem
logaði fyrrum milli frjálslyndrar og ihaldsamrar kristni Vest-
ur-íslendinga, hefir nú lægt. Friðarorð og vinsemdar eru borin
á mitli og rætt um samstarf og sameiningu. Og báðir fylkingar-
armarnir vilja af alhug náið andlegt samband við kirkju íslands.
Yfirleitt fytgjast Vestur-íslendingar nú miklu betur með því,
sem gerist á íslandi. Áhuginn vex á þvi að koma heim og kynn-
ast heimaþjóðinni betur, svo er einnig um þá, sem bornir eru
og barnfæddir vestan hafs. Öll samskiptin á stríðsárunum liafa
liaft mikil áhrif á þá, og það, að nú er ekki lengur meira en