Kirkjuritið - 01.12.1945, Blaðsíða 34

320
Ásmundur Guðmundsson:
Nóv.-Des.
lundum. M. a. sýnir hann mér kirkjur sinar, að Grund, Baldri
og Brú, vegleg Guðs hús, einkum hin fyrst talda og elzta. í
ferðinni komum við snöggvast til blinda mannsins. Þorsteinn
heitir hann Sveinsson af Norðurlandi. Hann er stór vexti og
kempulegur, nokkuð við aldur. Höfuðið mikið og gáfulegt, líkt
þvi sem ég hugsa mér, að verið hafi á Agli Skallagrímssyni.
Hann er ærið þungur á brún, er hann minnist á það, sem hon-
um fellur ekki. Hann vill, að menn vandi betur íslenzkuna og
að börnin læri að tala hana rétt. íslenzkan er vizkubrunnur.
Honum þykir hart að heyra fólk segja séra Fáfnis eða séra Sig-
mar eða séra Eylands. Nei, þar á skírnarnafnið alltaf að vera
næst: Séra Egill, séra Haraldur, séra Valdimar. Og svo geta
menn ekki einu sinni haft íslenzku spakmælin rétt eftir. Þeir
segja t. d.: Með lögum skal land byggja, en með ólögum eyða.
Eins og feður okkar liefðu nokkru sinni getað sagt, að land
skyldi eyða með ólögum. „Nei. Með lögum skal land byggja,
en eigi með ólögum eyða“. Mér virðist málsmekkur þessa manns
hárviss og liann lifandi sönnun jjess, hve vel megi varðveita
feðratunguna vestan liafs. Síðasta heimilið, sem ég dvelst á í Ar-
gyle, er heimili Júlíusar Olesons i Glenboro og konu hans, mjög
gáfulegra hjóna. Hann er góður ræðumaður og vel pennafær.
Förin aftur til Winnipeg gengur vel, en þungt fellur mér, ef
prestaeklan mikla liér vestra veldur j)ví, að íslendingabyggðin
blómlega í Argyie verður prestslaus.
Að Lundum.
Lundar standa nokkuru vestar en Árborg á landspildunni
milli Winnipegvatns og Manitobavatns. Þar boða ég messu
sunnudaginn 8. júlí og kem daginn fyrir. Séra Halldór E. John-
son, prestur og ritstjóri,. ekur mér þangað í bíl sínum. Hann
segir mér j>að eitt um ætt sína, að liann sé náfrændi Einars
Benediktssonar og Símonar Dalaskálds. Þarf ég því ekki að
undrast, þótt liann sé „kvistur kynlegur". Hann ræðir mikið
um mannfélagsmál og endurbætur, sem gera þurfi á þvi sviði.
Vill liann um fram allt vera kristinn jafnaðarmaður. Á leið-
inni heimsækjum við okkur til mikillar ánægju frú Sigríði Árna-
son, ekkju séra Guðmundar, sem var allmörg ár forseti Sam-
einaða kirkjufélagsins. Lundar er réttnefni, en byggðin umhverf-
is þorpið er nefnd Álftavatnsbyggð. Ná íslendingabyggðir hér
langt norður með Manitobavatni. Hér á konan mín frændfólk
og ég borgfirzka vini. Dvelst ég lengst á heimili þeirra Hjartar
Pálssonar frá Norður-Beykjum og Kristínar Þorsteinsdóttur frá