Kirkjuritið - 01.01.1950, Síða 54

52 KIRKJURITEÐ
IV.
Enn fylgir sú hugmynd sums staðar kenningunni um
gjörspillingu mannanna og eilífa útskúfim, að ekki megi
biðja fyrir framliðnum. Ef maðurinn hefir alla ævi syndgað
gegn náð Guðs' og skort rétta trú, þá þrýtur náð Guðs
við andlát hans. Þá hættir Guð að elska hann, en reiðin
og refsingin tekur við. Þvi er of seint að iðrast eftir dauð-
ann. Og þess vegna má ekki heldur biðja fyrir látnum
manni. Það getur verið sama sem að rísa gegn ráðsálykt-
unum Guðs, nema þá að framliðni maðurinn sé fullsæll
orðinn. En þá er bænin honum líka óþörf. Þannig á þessi
bæn undir öllum kringumstæðum engan rétt á sér. Til
er þó sá meðalvegur, að þrisvar skuli mega biðja fyrir
látnum manni. Oftast er því alveg sleppt. Og fella þá prestar,
sem eru þess sinnis, úr kirkjubæn helgisiðabókarinnar
fyrirbæn fyrir framliðnum. Kemur það jafnvel fyrir, að
svo mikil áherzla er lögð á þetta atriði, að það er haft
til marks um það, hvort prestar eru trúaðir eða vantrúaðir.
Blessunarorðum yfir líkbörum er þó haldið. En hvað með
því er meint, segir ekki, enda sennilega engin skýring til
á því frá sjónarmiði þessara manna. Huggunarorð þeirra
við jarðarfarir munu yfirleitt heldur magnlítil, sem von
er til, ef nokkur eru.
Þetta einkennilega fyrirbrigði stenzt ekki heldur en
hin ljósið frá fagnaðarerindi Jesú Krists. Enn má álykta
líkt og áður: Ef nú þér, sem vondir eruð, haldið áfram aö
elska börn yðar, þótt þau liverfi úr þessum heimi til ann-
ars lífs, myndi þá algóður Guð hætta að elska sín börn,
mennina, við líkamsdauða þeirra? Og hlýtur ekki sá
kærleikur að búa yfir hjálparmætti þeim til handa?
Hann, sem hefir látið mannssálina verða til, elskar hana
til eilífðar. Hann er kærleikur, hinn sami í dag og í gær
og um aldur, sjálfum sér getur hann ekld afneitað.
I fyrra Pétursbréfi er frá því sagt, að Kristur hafi
prédikað fagnaðarerindið fyrir framliðnum, og þá vitan-
lega þeim til hjálpræðis en ekki fordæmingar. Og hví