Kirkjuritið - 01.07.1954, Qupperneq 16

302
KIRKJURITIÐ
um þann að ræða, sem sendur er, heldur um hann, sem
sendir. 1 því er tignin fólgin, að það er Drottinn, sem
sendir. I því er auðmýktin fólgin, að þjónninn segir: Ég
er syndugur maður.
Þeir voru saman, lærisveinninn og Drottinn. Lærisveinn-
inn féll að knjám Jesú og sagði: Far þú frá mér, herra,
því að ég er syndugur maður. En Jesús sagði: Vertu
óhræddur, héðan í frá skalt þú menn veiða.
Þessi Voru orðin, sem í guðspjallinu bárust til mín, er
ég vígðist til prestsstarfsins. Ég vil beina þeim til þín
í dag.
Verum auðmjúkir fyrir Drottni, játum syndir vorar
frammi fyrir honum. Þá réttir hann oss hönd sína og segir:
Vertu óhræddur.
Þannig talar hann í dag til þeirra þjóna, sem finna til
vanmáttarins. En þá veitist krafturinn, þegar oss er þetta
ljóst: Það er Drottinn, sem sendir oss.
Fær nokkuð jafnazt á við það að hlýða boði hans? Er
til nokkuð veglegra hlutverk en að vera sendur af honum?
Þá erum vér í þjónustu hans, sem hefir lagt hinn traust-
asta grundvöll, sem hægt er að byggja á.
Það þarf ekki að lagfæra þann grundvöll.
*
Annan grundvöll getur enginn lagt en þann, sem lagður
er, sem er Jesús Kristur.
Þar er sá grundvöllur, sem haggast pAgi.
Á slíkum grundvelli rís hin veglegasta bygging, kristin
kirkja.
Hér þarf engu að breyta. Grundvöllurinn er, eins og
hann á að vera. Oss er gefin sú náð, að vér megum vera
heimamenn Guðs í þeirri byggingu, er hefir að grundvelli
postulana og spámennina, en Krist Jesúm sjálfan að hyrn-
ingarsteini (Ef. 2. 20.)
f þessu húsi eigum vér að búa, já, vér eigum að taka á
móti þessu orði: Látið uppbyggjast sem lifandi steinar í
andlegt hús, til heilags prestafélags, til að frambera and-