Kirkjuritið - 01.12.1954, Síða 34

456
KIRKJURITIÐ
árinu fyrr en séra Jón kom norður, er sonur hans lézt.
Gerði hann þá kvæðið „Sorgin í Nain“, sem bregður upp
átakanlegri mynd af vonbrigðum hans og hugarkvöl:
„Ó, að eg mætti fá sem fyrst
fagnaðarboðskap þann;
í sömu að koma sæluvist,
sem minn ástvinur fann;
sál mín, ó Jesú! þreyir þyrst
þig að umfaðma og hann;
ekkert meðlæti og engin lyst
önnur mér svala kann.“
(Ljóðab. II, 306.)
Séra Jón missti prestsskap tvisvar af þessum sökum,
fyrst 1770 og aftur 1772, en hann hafði þá fengið skjóta
uppreisn og nýtt brauð, Stað í Grunnavík, en hélt aðeins
örstutt.
Nú reyndi fyrst á vini séra Jóns Þorlákssonar, og þeir
brugðust þá heldur ekki í þessum raunum hans. Hver af
öðrum búast þeir honum til varnar og brautargengis.
Eftir að hann hverfur úr Saurbænum, er hann á ýmsum
stöðum við Breiðafjörð og ræðst loks vetrarlangt í þjón-
ustu Bjarna Pálssonar, landlæknis í Nesi. En þá er ein-
mitt prestur í Seltjarnarnesþingum séra Árni Þórarinsson,
síðar biskup á Hólum, og sat á Lambastöðum. Varð það
nágrenni næsta örlagaríkt fyrir séra Jón. Tókst með
þeim mikil vinátta, og hefir séra Árni vafalaust fljótt séð,
að þarna var maður á ferð, sem kirkjan mátti ekki missa
úr þjónustu sinni.
Vann hann síðan ósleitilega að málum séra Jóns, og
hafði, eftir að hann var orðinn biskup, fullan hug á að
styðja hann til góðs embættis í Norðurlandi, þó að hann
félli frá áður en því yrði framgengt. Og fyrir áeggjan
þessa vinar síns ræðst séra Jón Þorláksson í sínar fyrstu
ljóðaþýðingar, útlegging á sálmum úr dönsku sálmabók-
inni, ný-útkominni. Var þar að vísu ekki um neitt stór-
virki að ræða. En það var góð byrjun og lofaði meiru.