Kirkjuritið - 01.12.1954, Blaðsíða 36

458
KIRKJURITIÐ
virtist nú gæfan aftur brosa við hinu unga skáldi. En
þau hjón komu ekki skapi saman, enda næsta ólik. Var
Margrét hin mesta búsýslukona, en bóndi hennar allur í
öðru.
Og nú kom loks að því eftir árabil, að séra Jón fengi
rétting mála sinna og gæti af nýju tekið kirkjulegt embætti.
En til þess virðist hugur hans hafa staðið alla tíð. Gengu
vinir hans þar fram eins og áður og spöruðu sig hvergi,
að koma honum til liðs. Voru þar nú engin smámenni á
ferð: Biskuparnir báðir, dr. Hannes Finnsson og herra
Árni, Magnús Ketilsson, sýslumaður, Ólafur Stephensen
og jafnvel sjálfur stiftamtmaðurinn, Levetzow, svo nefndir
séu þeir helztu. Og svo, þegar umsóknin loks berst í kon-
ungsgarð, er bætt við hana heilum ritdómi um kvæðalist
séra Jóns, og mikið iof borið einkum á útleggingu hans
á Túllin, sem nú var komin í annarri útgáfu (1783).
En hér átti reyndar hlut að áhrifamesti Islendingurinn
þá í Danmörku, Jón Eiríksson. Og þetta fágæta vinar-
bragð dugði líka svo sem til var stofnað. Hlaut séra Jón
fulla uppreist sumarið 1785, en skyldi þó ekki aftur taka
prestsembætti í Skálholtsstifti.
Var þetta því í rauninni líka eins konar útlegðardómur.
Hefir séra Jóni vafalaust sviðið sárt, að svo varð að vera,
og komið í hug eitthvað svipað og stendur í vísunni fornu,
er hann leit Norðurland fyrst, þrem árum seinna, um
hávetur, bjargarsnautt og harðindalegt:
,flefk lönd ok fjöld frœnda
flýit, en hitt er nýjast:
Kröpp eru kaup, ef hreppik
Kaldbak, en lætk akra.“
Rótt hefir honum og ekki verið né svefnsamt síðustu
nóttina í Galtardal, 5. nóvember 1788, er hann kveður
sína eigin grafskrift:
„Leikknöttur lukkunnar
liggur í þessum reit,
mjög þeim hún mislynd var,