Kirkjuritið - 01.12.1954, Side 43

SÍRA JÓN ÞORLÁKSSON Á BÆGISÁ 465
*
séra Þorkdl á Staðastað, faðir dr. Jóns, þjóðskjalavarðar,
og þeirra merku systkina. Guðrún tók allan arf eftir móður
sína, að eigin ósk séra Jóns, en þær eignir voru miklar. Mar-
grét lézt 10. desember 1808 og fékk þessa angurblíðu
kveðju að norðan frá manni sínum:
„Hvað tíminn hverfull sleit,
þá hvikul lukka brast,
eilífðin aftur teit
ein lætur samtengjast.
Svo kærleiks samdi hring
sá leyndan trega bar,
i þess endurminning
að eitt sinn hennar var.“
(Ljóðabók II, 236.)
Sjálfur dó séra Jón 21. október 1819, tæpra 75 ára.
Þá orti Magnús Stephensen „Skáldseftirmæli“ í Klaustur-
póstinum, og voru nú löngu al-sáttir eftir hin hörðu átök
út af Sálmabókinni:
„Hví mun skærast hana þagnað gal,
svans ei framar söngvar fagrir hljóma,
suða taka hásir gæsarómar?
íslands Milton örendur nú skal.“
En frægust varð eftirmælavísa séra Péturs á Víðivöllum,
föður dr. Péturs biskups:
„Seraf lægsti sig má vara,
söngva þegar kemur í skara
þjóðskáldið Jón Þorláksson;
ef hann hafði engils tungu
yfirklæddur dufti þungu:
hvers mun síðar vera von?“
Beztu ár séra Jóns norður á Bægisá hafa að ýmsu leyti
verið farsælust ævi hans allrar og frjóust skáldanda hans
og listamannseðli. Hann hefir á margan hátt átt þar góða
daga og náðuga í embætti hin síðari ár, er hann hélt að-
stoðarprest og sleppti við hann stærri sókninni, Bakka
í öxnadal. Og skort hefir liann aldrei liðið. Stórvirki, eins