Kirkjuritið - 01.12.1954, Qupperneq 44

466
KIRKJURITIÐ
og þýðing Paradísarmissis og Messíasarkviðu, vinnur eng-
inn maður í vesöld og volæði, þó að snillingur sé.
Umhverfi séra Jóns fyrir norðan hefir verið honum
geðfellt, og ekki brást honum þar mannheUlin, fremur en
annars staðar, eins og fyrr var sagt. Raunar talar hann
enga tæpitungu við sóknarbörn sín, Þelmerkingana, í ljóð-
um sínum og lausavísum. Og ef til vill hefir honum fund-
izt, að hann ætti heldur litlum skilningi hjá þeim að fagna
oft.
Jón forseti getur þess í æviminning séra Jóns, að hann
hafi heyrt, að eigi hafi farið sérlega mikið fyrir kenni-
mannshæfileikum hans. Séra Einar Thorlacius í Saurbæ
í Eyjafirði, yngri samtíðarmaður séra Jóns, reit forseta
bréf og leiðrétti þennan misskilning. Þar segir:
,JHvernig getur þetta verið satt? Hver, sem Jieyrði hann
tála, gat ekki annað um það sagt, en að Svada1) sæti á
vöi'um hans. Svo var Jionum létt um mál. Sætur, lipur
og streymandi talandi syilaði á vö't'um hans. Augun tindr-
uðu, tær og skær eins og silfurglitrandi stjama í heiði,
og gerðu mikil áhrif á þeim (sic.), sem Jiann sá.“
Persónutöfrar séra Jóns hafa heldur ekki brugðizt hon-
um á þessum vettvangi. Hitt er annað, að skáldið hefir
hér skyggt á prestinn, ef svo mætti segja. Séra Matthías
átti og ekki að hafa verið mikill kennimaður í kirkju.
Það er enn algengt að heyra hjá sumu gömlu fólki í Eyja-
firði. Þjóðskáld mátti ekki vera annað en þjóðskáld í
vitund manna. Yfirburðir snilldarinnar máttu ekki koma
niður nema á einum stað.
Séra Jón Þorláksson vildi vera hvort tveggja: prestur
og sJcáld. Og þó að nú fari minna fyrir hinu áðurnefnda
í endurminning þjóðar hans, má kirkjan sízt gleyma því,
að hann var hennar sonur og hennar þjónn, „prestur i
fúll 30 ár“, eins og stendur undir margstrengjuðu hörp-
imni á legsteini hans í Bægisárgarði.
1) Mælskulistin.