Kirkjuritið - 01.12.1954, Blaðsíða 50

472
KIRKJURITIÐ
í Reykjavík fengu sannarlega enga undanþágu frá því að hlýða
settum reglum. Sjálf var hún alin upp við skyldur og alvöru.
Hún skipti sér í milli föður og móður. „Bæði voru þau mér
jafn kær,“ skrifaði hún eitt sinn í bréfi. Það mun þó hafa verið
henni nokkur æskuraun, að móðir hennar undi ekki á íslandi.
Hún gekk heil og óskipt að verki, hvar sem störf hennar voru,
eða vegur hennar lá. „Og íslandi vil ég vinna allt það gagn, er
Guð gefur mér krafta til.“ Það voru hennar orð. Og þannig
óskaði hún að námsmeyjar hennar ræktu skyldustörf sín: Heil-
huga við vinnu og nám. Glaðar og tillitssamar á skemmti-
stundum. — Enn munu minningar lifa um margar góðar og
gleðiríkar samverustundir frá síðustu árum, er frú Melsteð
stjórnaði Kvennaskóla Reykjavíkur. Hún unni söng, enda skip-
aði hann háan sess í skólanum. Ætíð var hún áheyrandi, þegar
sungið var saman, og kallaði þá oft til vini og nágranna.
Frú Þóra Melsteð varð ógleymanleg þeim, er höfðu við hana
náin kynni. Vinátta hennar og tryggð var órjúfanleg.
Það var mikil gæfa nýfermdum sveitaungling að komast
undir vernd hennar og hollráð. Þær nutu þess allar, sem skildu
og fundu, að hún vildi af heilum hug og hjarta vera þeim
móðurleg vinkona, sem bar heill þeirra og hamingju fyrir
brjósti.
Frú Melsteð var lág kona vexti, fríð sýnum og fyrirmannleg.
Það fylgdi henni ekki ys og þys. Hún gekk oftast hægum skref-
um, með öryggi og traust í hverju spori.
Vöxtur vorsins var í starfi hennar. Þar nutu sín bezt mann-
kostir hennar. Yfirlætislausir — en kvikuðu ekki frá settu
marki. Þannig þekkti ég hana og dáði, og blessa minningu
hennar lífs og liðinnar.
Sigurlaug Erlendsdóttir, Torfastöðum.