Kirkjuritið - 01.01.1962, Side 22

Gunnar Arnason:
Pistlar
Yfirlýsing
Einn þeirra manna, seni lengst liefur setið á alþingi, en nú
er seztur í helgan stein ellinnar, hefur ritað æviminningar sín-
ar, svo sem nú er nijög í tízku. Þetta er Bernliarð Stefánsson,
hankast jóri og fyrrunt bóndi á Þverá í öxnadal. Þótt hann
segi enn aðeins sögu sína til 1944, er hók lians mikil að vöxt-
um, enda kennir þar niargra grasa. Mest finnst mér til unt
niðurstöðuna og verður hún hér ein tilfærð:
-------Ég er sjálfsagt enginn trúmaður á kirkjulegan mæli-
kvarða. Þegar eg var fermdur, var eg meira að segja farinn að
efast um surna trúarlærdómana. Síðar varð eg trúlaus með
öllu. Það var tíðarandinn þá. Eg lief þó jafnan borið virðingu
fyrir helgisiðum og aldrei komið til hugar að neita neinu í
þeim efnum. Afstaða mín var lengi: eg veit ekki, algjör efi.
Á síðari árum hef eg oft liugsað urn þessi efni. Virðist mér
óhugsandi, að öll tilveran dauð og lifandi, hafi orðið til af
tómri tilviljun eða fyrir einhverja blinda þróun. Þvert á móti
virðist mér vit og vilji í allri tilverunni. 1 mínu lífi liefur
mér lengi fundizt einhver hulinn kraftur halda verndarhendi
yfir mér. Margt hefur t. d. komið fyrir mig, sem mér hefur
þótt mjög miður, jafnvel lítt bærilegt, þegar það skeði, en eg
séð á eftir, að varð mér til hlessunar. Eitt skipti, er eg átti í
mestum erfiðleikum ævinnar og lá við örvæntingu, fannst mér
hjálp berast, sem ekki var frá mönnum, nema þá óbeinlínis.
Niðurstaðan af þessu öllu er sú, að eg efast ekki lengur um
tilveru Guðs, þess „mikla og eih'fa anda, sem í öllu og alls
staðar býr“. Þess vegna meina eg það, þegar eg nú að lokum
hið landi og þjóð GníSs blessunar um alla framtíð.----