Kirkjuritið - 01.09.1976, Qupperneq 53

svo margir kristnir menn á Vestur-
'oridum sættu sig við þessa afstöðu
Sem eðlilega?
Þrátt fyrir lyktir þær, sem ályktunar-
t'^agan um trúarofsóknir hlaut, létu
n°rskir fulltrúar í Ijós nokkra bjart-
sýni eftir Nairobiþingið. Sagt var, að
^lkirkjuráðið væri á réttri braut í af-
stöðunni til austurkirknanna, og varð-
andi það var einkum vísað til sam-
Þykktarinnar um mannréttindi. Með
samþykkt þeirri var aðalframkvæmda-
stjóranum falið að láta fram fara at-
hugun á öllum þeim ríkjum, sem undir-
r'tað hafa Helsingforssáttmálann, til
Pess að Ijóst verði, hvernig mann-
néttindi eru virt í raun. Niðurstaða
Pessara athugana skyldi lögð fram á
Undi miðstjórnar í ágúst á þessu ári.
En margt benair nú þegar til þess,
stjórn Alkirkjuráðsins hafi í hyggju
aS spiiia fyrirmælum heimsþings-
'ns- Framkvæmdastjórnin í Genf hefur
Sem sé tekið málið upp með svo kyn-
e9um hætti, að framkvæmd sam-
ykktarinnar hlýtur óhjákvæmilega að
enda í hreinum skrípaleik. Aðildar-
s'rkjurnar hafa fengið tilmæli um að
. ara fjórum eftirfarandi meginspurn-
'_n9um: Með hverjum hætti hefur Hels-
^n9fors-samþykktin verið tekin til at-
ugunar í landi yðar? Eru einhverjar
st^r ^efðir í landi yðar, sem eru and-
aaðar ,,anda og bókstaf“ yfirlýsing-
kir|IPnar? Með hverjum hætti getur
Hvað
9ert samþykktina að veruleika?
tök ^6ta ^'n a|Þjóðlegu einingarsam-
9ert til stuðnings málinu?
að, sem mestu skiptir hér, er, að
hw?r aðildarkirkja á að svara einungis
bví
'eiðir
er varðar eigið land. Af þessu
að norska fulltrúanefndin getur
t. d. ekki lagt fram skjöl varðandi of-
sókriirnar í Sovétsambandinu eða ann-
ars staðar. Þegar hafðar eru í huga
fyrri umsagnir opinberra, rússneskra
kirkjuleiðtoga, ætti að vera mjög Ijóst,
hverra svara má vænta úr þeirri átt.
Æðsti leiðtaogi rétttrúnaðar kirkjunn-
ar, Pimen patriarki sagði fyrir
skemmstu í viðtali við Novosti frétta-
stofuna: ,,Ég hefi hér með lýst yfir
því með eiði og á fulla ábyrgð mína,
að ekki þekkist eitt einasta dæmi þess
í Sovétríkjunum, að nokkur hafi verið
tekinn höndum eða hnepptur í fang-
elsi vegna trúarsannfæringar sinnar.“
Það virðist æ Ijósara, þegar um
austur-kirkjurnar ræðir, að vandinn sé
ekki einungis í Kreml, heldur e. t. v.
jafn mikill í Genf. Þetta er ástand,
sem er meira en alvarlegt. Rússnesku
fulltrúanefndirnar hafa fengið að starfa
sem framlengdur armur frá Kreml bæði
í stjórnartíð Philips Potters og fyrir-
rennara hans, Eugenes Carsons Blak-
es, og hafa í krafti aðildar sinnar notað
framkvæmdastjórnina til þess að rétt-
læta stjórnvöld, sem troða á frumstæð-
ustu mannréttindum á ruddalegasta
hátt. Fulltrúar rússnesku kirkjunnar
hafa af ásettu ráði logið til um ástandið
í eigin landi sínu, — og öllum var
Ijóst, að þeir lugu. Engu að síður hef-
ur verið þagað. Menn hafa kosið að
loka eyrum fyrir örvæntingarfullum
neyðarópunum að austan. Þar með
eru aðildarkirkjurnar komnar í hörmu-
lega aðstöðu: Mangað hefur verið með
sjálfan sannleikann, og eftir standa
mangararnir samsekir um þjáningar,
sem dynja á þúsundum saklausra
manna á þúsundir ofan.
í raun og veru er afstaða norsku
211